ارتباط نظریه قوچ قربانی و عوام‌گرایی کیفری و تاثیر آن بر سیاست کیفری ایران

یکی از مهم‌ترین وظایف دولت‌ها، کنترل جرم و تامین امنیت شهروندان است. وقوع جرایم در هر جامعه‌ای، تهدیدی جدّی ‏علیه نظم و امنیت تلقی می‌شود و موجب نارضایتی شهروندان از عملکرد دولت در انجام وظایفش می‌گردد. در این راستا ‏دولت و مقامات عدالت کیفری به‌دلیل عدم‌ِانجام وظایف واقعی خود درزمینه مقابله با ریشه‌های جرم، با فرافکنی و ایجاد یک ‏قالب ذهنی و تصویر کلیشه‌ای از بزهکار، به مردم چنین القاء می‌کنند که عامل سلب امنیت آنان، مجرمانی هستند که با ‏ارتکاب جرم، امنیت عمومی را به خطر انداخته و می‌بایست با اعمال تدابیر و مجازات‌های سخت‌‏‎‫‎گیرانه به طرد و حذف آنان ‏از پیکره اجتماع اقدام نمود. یافته‌های این پژوهش نشان می‌دهد که اتخاذ چنین تدابیر واکنشی که فاقد هرگونه مبنای علمی ‏و کارشناسی درزمینه کنترل جرم و شناسایی علل وقوع جرایم هستند، در بلندمدت فاقد کارایی لازم بوده و سیاست جنایی را ‏با موانع و چالش‌های جدّی مواجه می‌سازد و زمینه ایجاد عوام‌گرایی کیفری، گفتمان دشمن‎‫‎‏‌پنداری و قوچ قربانی را فراهم ‏می‌آورد. این نوشتار بر آن است تا با تاکید بر سیاست کیفری ایران با روش توصیفی تحلیلی به بررسی این موضوع بپردازد. ‏‎‎

Relationship between Victims Ram Theory and Penal Populism and its Impact on Iran’s Penal Policy

One of the most important tasks of governments is to provide citizens with security. ‎In this regard, since the government and the penal justice authorities do not carry out ‎their real duties in dealing with the roots of crimes, projection and creating a mental ‎form and a stereotypical picture of crime, thus suggest people that the reasons for ‎their deprivation of security is the convictions with the criminal offenders who ‎threaten public safety with commission of crimes; and therefore measures should be ‎taken to punish them strictly and to exclude them from the constitution of the ‎community. Adopting such reactive measures that lack any scientific and expert ‎basis in identifying the causes of crime, poses a serious obstacle and challenge, and ‎provide grounds for the creation of penal populism, antipathy discourse and victim ‎ram. This article aims to investigate this issue by emphasizing Iran’s penal policy in ‎the form of three speeches.‎