آموزش زبان به روش های چندبعدی: گامی به سوی واقع گرایی علمی

مقاله ی حاضر جانب دار دخیل کردن کانالهای مختلف ادراکی در یادگیری زبان است و پیشنهاد می کند که این کار با استفاده از فعالیتهای چند رسانه ای یا فعالیتهای متنوعی صورت گیرد که در رسانه های مختلفی در بر می گیرند . ادعا‌ آن است که چون زبان و شناخت پیچیده و چند بعدی اند و در جریان طبیعی به طرق مختلف و با حواس متنوع کسب می شود تدریس آنها باید چند بعدی و چند رسانه ای باشد . این ادعا با این واقعیت علمی پشتیبانی می شود که مغز انسان برای کسب جنبه های مختلف شناخت ؛ بخش ها ، کارکردها و ساز و کارهای تخصصی گوناگون دارد .راهکار پیشنهادی این مقاله استفاده هم زمان از تعداد هر چه بیش تری از ویژگیهای متناظر ارتباط ، زبان ، ذهن و مغز درهر تلاشی است که برای آموزش زبان صورت می گیرد . این التقاط گرایی جامع ملهم از نظریه ی هوش چند گانه است گه در علوم تربیتی مورد بحث است .