نظریه توصیف نیما در منظومه سریویلی او

توصیف نوعی بیان از سوی گوینده به عنوان شناسنده شی در جهان بیرون، برای رسیدن به شناخت است. در ادبیّات هدف از توصیف، ارایه تصویری عینی از تجربه انسان نسبت به یک صحنه، شخص یا احساس، از رهگذر واژه‌هاست. توصیف از مسایل برجسته شعر معاصر است و نیما آن را جزو مسایل محوری نگاه تازه خود قرار داده است. مساله این تحقیق بررسی این دیدگاه‌ها در منظومه سریویلی اوست. در این نوشتار انواع توصیف، تکنیک‌های بیانی و کارکردهای توصیف بررسی شده است. نتایج نشان می‌دهد که توصیف در این منظومه بیشتر ابژکتیو (عینی) است تا سوبژکتیو (ذهنی)؛ تکنیک‌های بیانی دستوری نیز کاربرد بیشتری دارند تا تکنیک‌های شاعرانه؛ کارکرد توصیف شامل زیبایی‌آفرینی، واقعیت‌بخشی، بیان اغراق و کارکرد نمادین است. نیما در این منظومه توانسته است نظریّه شعری خود را که نزدیک کردن شعر به نثر موزون، از یک طرف و اهمّیّت مشاهده دقیق، توصیف و روایت در شعر، از طرف دیگر است، به تصویر بکشد.