پژوهشی در انتساب سرقت ادبی به مولّف راحه الصدور

راحه‌الصّدور و آیه‌السّرور از معدود کتاب‏های بازمانده از تاریخ سلجوقیان است که نگارش آن در سال 603 هجری، به پایان رسیده است. بسیاری از محقّقان بر آن بوده‌اند که این اثر، سرقت ادبی محض است و نجم‌الدّین راوندی کسی است که با سوء‌استفاده از سلجوقنامه، کتابی را که بیست و یک سال پیش از آن، نوشته شده بوده در ظاهری دیگر، به نمایش گذاشته و با افزودن مطالبی به آن و یا تلخیص آن کتاب، به دریافت صله نائل آمده و نامش را در ردیف تاریخ‌نویسان و همچنین نویسندگان نثر فنّی و مصنوع قرار داده است. این مقاله بر آن است تا برخلاف سایر محقّقان که اغلب به رونویسی از عقیده یکدیگر پرداخته‌اند، بیان کند که اگرچه شواهد بسیاری مبنی بر سرقت ادبی در راحه‌الصّدور دیده می‌شود، اما نکاتی نیز در این کتاب وجود دارد که نشان دهنده مشاهدات و اظهارنظرهای خود مولّف است.

A study on the attribution of plagiarism to Rahat alSodoor

Rahat alSodoor and Aya alSorroor are among the few surviving books in the history of the Seljuks that were written in 603 AH. Many scholars have argued that this is a mere plagiarism, and that Najmuddin Ravandi is the one who misused the Seljuk letter, a book written twentyone years ago, to display it in a different form and by adding material to That or the abbreviation of that book, has achieved peace and has placed its name in the ranks of historians as well as writers of technical and artificial prose. This article, unlike other scholars who have often transcribed each other’s beliefs, states that although there is ample evidence of plagiarism in Rahat alSodoor; But there are points in this book that indicate that there is evidence that the Seljuk letter was borrowed, not stolen, and this fact is confirmed by the silence of many great literary figures and historians of literature.