نمادشناسی جامه‌های سرخ در ادب فارسی (از آغاز تا دوره مشروطه)

همواره بخشی از فرهنگ و وهویّت هر جامعه‌ای در جامه‌های آن سرزمین نمایان است. گام‌هایی که برای شناخت جامه‌های ایرانی برداشته شده با پژوهش‌های باستان‌شناسی همراه بوده است و کمتر به ادبیّات و آثار ادبی که زبان ثبت تاریخ و فرهنگ ایران است توجّه شده است. درحالی‌که بررسی جایگاه جامه‌ها و لباس‌ها در آثار ادبی می‌تواند راهگشای بسیاری از پژوهش‌های انسان‌شناسی فرهنگی و جامعه‌شناسی باشد و نتایج آن به بهبود زندگی اجتماعی و فرهنگی مردم و نیز درک بهتر آثار ادبی و حفظ هویّت فرهنگی کمک نماید. جامه‌های سرخ در ادب فارسی نماد قدرت و پادشاهی، دادخواهی، عشق و زیبایی، جشن و شادی و پاکدامنی، خشم و غضب، جنگ و جنگاوران، خادمان، سرکشی و دشمنی، دادخواهی، زنانگی، مجازات، خوش‌یمنی، خون‌خواهی وخونریزی، پیروان آیین مهر و شیعیان عهد صفوی بوده است. در این پژوهش با رویکردی توصیفی و تحلیلی و استفاده از مستندات کتابخانه‌ای پس از بررسی جایگاه رنگ سرخ در تمدّن و فرهنگ‌های گوناگون و در ادبیّات فارسی، به نمادشناسی جامه(انواع پوشش‌های سر، تن‌پوش‌ها ، پاپوش‌ها و تاج)‌های سرخ(لعل، لال، آل، ارغوانی، لاله‌گون و قرمز) در آثار نظم و نثر فارسی از آغاز تا دوره مشروطه پرداخته شده است.