بررسی قابلیت های اشتغال زایی بخش صنعت ایران

در این مقاله، به بررسی توان نفر- شغل ایجاد شده صنعت و پتانسیل اشتغال زایی غیر مستقیم هر یک از زیربخش های صنعتی کشور مطابق طبقه بندی isic پرداخته می شود.به منظور تعیین توان اشتغال زایی و کاهش نرخ بیکاری، برآوردی از تقاضای نیروی کار در بخش ها صورت می پذیرد. این هدف، با استفاده از برآورد تابع تقاضای نیروی کار و ماتریس رشد تقاضای کار به روش خطی و لگاریتمی به کمک روش داده های ادغام شده در بخش های صنعتی کشور دنبال شده است. سپس، به بررسی رابطه بلند مدت اشتغال و موجودی سرماهی در بخش های صنعت از طریق آزمون هم انباشتگی ardl و آزمون پوهانسن می پردازیم. در نهایت، برای رتبه بندی پتانسیل اشتغال زایی و توان اشتغال زایی غیر مستقیم رشته فعالیت های صنعتی به دست آمده نشان می دهد که زیر بخش صنایع پوشاک و چرم و سپس، زیر بخش نساجی به ترتیب، با 13 و 12 نفر- شغل، بیشترین ضریب اشتغال و بالاترین توان اشتغال زایی را داشته و بیشترین شغل را به ازای ارزش یک میلیون ریال تولید ناخالص خود ایجاد می کنند. ضرایب اشتغال مستقیم آنها نیز از سایر بخش ها بزرگتر است، لذا، صنایع نساجی، پوشاک و چرم بیشترین ظرفیت بالقوه ایجاد اشتغال را دارا بوده و فرآورده های نفتی نیز با 5/1 میلیون نفر - شغل کمترین نفر - شغل را در جامعه به وجود می آورد. بنابراین، کمترین توان بالقوه اشتغال زایی را دارد.با سرمایه گذاری و تدوین سیاست های تشویقی در جهت گسترش صنایعی از قبیل ساخت سایر فلزات و ساخت وسایل نقلیه موتوری و فرآورده های نفتی نمی توان انتظار به وجود آمدن مشاغل غیر مستقیم قابل توجهی در ارتباط با این گروه صنایع که عمدتا بزرگ و دولتی هستند، داشت.صنایع نساجی، پوشاک، چرم، صنایع غذایی و صنایع تولید محصولات چوبی به خوبی می توانند با رشد و گسترش در خور، بحران بیکاری در کشور را متاثر ساخته و با ایجاد مشاغل مستقیم و غیرمستقیم، نیروی بیکار جامعه را جذب کنند. بنابراین، توسعه، تجهیز و گسترش آنها به منظور مبارزه با بیکاری توصیه می شود.