بررسی رابطه بین سازوکارهای راهبری شرکتی و ریسک سیستماتیک

سیاست اقتصاد آزاد و افزایش ارتباطات در میان شرکت‎ها، منجر به تاثیر متقابل آنها بر یکدیگر شده است، از این رو مدیران در عملیات اصلی خود با عدم اطمینان‎های زیادی مواجه می‎شوند. برای مقابله با این عدم اطمینان‎ها مدیران باید از مناسب‎ترین سیاست‎های مدیریتی استفاده کنند که این امر از طریق اجرای سازوکارهای راهبری شرکتی میسر می‎شود. به‎طور نظری، سازوکارهای راهبری شرکتی، می‎تواند همچون وسیله‎ای برای تغییر در ریسک سیستماتیک به‎کار رود. این نوشتار به بررسی رابطه بین سازوکارهای راهبری شرکتی و ریسک سیستماتیک در میان شرکت‎های پذیرفته‎شده در بورس اوراق بهادار تهران می‎پردازد. برای تحقق این هدف، از اطلاعات 154 شرکت در بازه زمانی 1383 تا 1390 استفاده شده است. روش آماری به‎کار رفته برای آزمون فرضیه‎ها، رگرسیون حداقل مربعات معمولی است. مدل پژوهش ابتدا در سطح کل داده‎ها و سپس به‎منظور بررسی دقیق‎تر هر یک از فرضیه ها، بر اساس تقسیم‎بندی مدل پراستیو (2011) در سطح سه طبقه مختلف از شرکت ها (شرکت‎های دارای بتای کوچکتر از نیم به‎منزله شرکت‎هایی با ریسک پایین، شرکت های دارای بتای بزرگتر از نیم و کوچکتر از یک، نشان‎دهنده شرکت‎هایی با ریسک متوسط و شرکت‎های دارای بتای بزرگتر از یک، نماینده شرکت‎هایی با ریسک بالا) اجرا شده است. یافته‎های پژوهش نشان می‎دهد که بین درصد سهامداران نهادی که یکی از عناصر و سازوکارهای راهبری شرکتی شمرده می‎شود و ریسک سیستماتیک، ارتباط معناداری وجود دارد. بین درصد اعضای غیر موظف هییت‎مدیره و ریسک سیستماتیک، در سطح کلی و نیز در سایر طبقات شرکت‎ها معنادار نیست.