تمرین‌پذیری عضلات تثبیت‌کننده کمری زنان سالمند در مقایسه با زنان جوان به دنبال تمرین مقاومتی و مصرف پروتئین سویا

اهداف: تغییرات توده عضله اسکلتی یکی از مشکلات اجتناب ناپذیر سالمندی است و فرایندی چندبُعدی محسوب می شود که با کاهش بارز عملکرد عصبی عضلانی و جسمانی و ناتوانی افراد سالمند نسبت به افراد جوان همراه است. هدف مطالعه حاضر، تمرین پذیری عضلات تثبیت کننده کمری زنان سالمند در مقایسه با زنان جوان به دنبال تمرین مقاومتی و مصرف پروتئین سویا است. مواد و روش ها: این مطالعه به صورت نیمه تجربی انجام شد. جامعه آماری شامل 27 زن سالمند (16/3 ±60/69 سال) و 10 زن جوان (1/08 ±4/30 سال) بود. افراد سالمند به طور تصادفی به گروه تمرین های پایدارکننده کمر با شیرسویا، گروه تمرین های پایدارکننده کمر و گروه کنترل (9 فرد در هر گروه) تقسیم شدند و به مدت 10 هفته و هر هفته 3 جلسه، در مداخله ورزشی و تغذیه ای شرکت کردند. شرکت کنندگان شیرسویا را در سه وعده با فعالیت ورزشی و بدون فعالیت نوشیدند. مشخصات اولتراسونیک عضله مولتیفیدوس، میزان توانمندی (odi)، عملکرد کمر (bps) و وضعیت تغذیه زنان سالمند در دو مرحله قبل و بعد اندازه گیری و با تحلیل واریانس دوطرفه تجزیه وتحلیل شد. یافته ها: سطح مقطع عضله مولتیفیدوس زنان سالمند (908/0 ±94/3 سانتی مترمربع) پیش از مداخله تفاوت معناداری با زنان جوان (52/1 ±42/7 سانتی مترمربع) داشت. در پایان مداخله در هر دو گروه تمرین های ثبات مرکزی با شیرسویا و تمرین های ثبات مرکزی نسبت به زنان جوان (به ترتیب 18/1 ±28/5 و 44/0 ±41/5 سانتی مترمربع) بهبود معناداری دیده شد (05/0>p)، اما این اختلاف حذف نشد. میزان توانمندی عملکرد کمر در دو گروه تمرین های ثبات مرکزی با شیرسویا و تمرین های ثبات مرکزی نسبت به گروه کنترل (به ترتیب 8/2 ±72/11 و 3/3 ±2/10 امتیاز) بهبود معناداری یافت (05/0>p). نتیجه گیری: انجام ده هفته مداخله تمرین های پایدارکننده کمر و مصرف شیرسویا باعث افزایش مشخصات اولتراسونیک عضله مولتیفیدوس کمری زنان سالمند می شود و اختلاف سنی ایجادشده در سطح مقطع عضلانی را کاهش می دهد. از طرفی بهبود وضعیت عضله مولتیفیدوس نه تنها با بهبود توانمندی و عملکرد کمر همراه است، بلکه موجب بهبود استقلال فردی و مشارکت اجتماعی زنان سالمند نیز می شود.