تاثیر 8 هفته تمرین هوازی منتخب بر تعادل ایستا و پویای مردان سالمند سالم غیرفعال

اهداف: سالمندی به سال های نزدیک یا پیشی گرفته از میانگین طول عمر بشر اشاره دارد که پایان چرخه حیات انسان است. افراد سالمند قابلیت های احیاشونده محدودی دارند و بیش از دیگر بزرگسالان در معرض بیماری، سندرم ها و کسالت قرار دارند. زمین خوردن یکی از مشکلات گسترده دوران سالمندی است که در اثر ناتوانی در حفظ تعادل رخ می دهد. این مطالعه با هدف بررسی تاثیر تمرینات هوازی بر تعادل ایستا و پویای مردان سالمند سالم غیرفعال انجام شد.مواد و روش ها: در این پژوهش نیمه تجربی، 26 مرد سالمند سالم آسایشگاه سالمندان شهر قزوین که داوطلب شرکت در پژوهش بودند به طورهدفمند انتخاب شدند و در دو گروه تجربی (13 نفر) و کنترل (13 نفر) قرار گرفتند. گروه تجربی به مدت 8 هفته و هر هفته سه جلسه در برنامه تمرین هوازی شرکت کردند. از پرسش نامه ثبت اطلاعات فردی برای کنترل دیگر معیارهای ورود استفاده شد که این معیارها شامل: استقلال در انجام کارهای روزمره، فقدان مشکل دید و نبود سابقه زمین خوردن در یک سال گذشته، نداشتن دررفتگی مفصلی یا مشکل آرتریت مزمن و همچنین نداشتن سرگیجه بود. در صورت داشتن مشکلات مذکور، شرکت کنندگان داوطلب از مطالعه حذف می شدند. تعادل ایستا و پویای آزمودنی ها با استفاده از آزمون های تعادلی لک لک و زمان برخاستن و رفتن در دو مرحله قبل و بعد از 8 هفته ارزیابی شدند. تجزیه و تحلیل آماری با استفاده از آزمون های تی زوجی و تی مستقل انجام گرفت.یافته ها: نتایج آزمون تی مستقل اختالف معنی داری بین متغیرهای سن، قد و وزن دو گروه نشان نداد (p>0/05). ازآنجاکه برای تعادل ایستا از آزمون لک لک استفاده شد، میانگین زمان بیشتر بیانگر اثرگذاری مثبت بود، اما با توجه به اینکه پس از هشت هفته تمرین در تعادل ایستای گروه تجربی تغییر معناداری مشاهده نشد، شاید بتوان چنین نتیجه گرفت که عوامل مختلفی همچون عضلات ناحیه تحتانی از جمله نعلی، دوقلو و همسترینگ در حفظ تعادل ایستا نقش دارد و چون پروتکل تمرینی به کاررفته مربوط به تمرینات هوازی (پیاده روی و دویدن آهسته) بوده، باعث تقویت این عضلات نشده است. نتیجه گیری: به نظر می رسد فعالیت هوازی منظم موجب بهبود تعادل پویا در سالمندان می شود. در تعادل پویا، حرکت و راه رفتن نقش اساسی را ایفا می کند. برنامه تمرینی به کاررفته در پژوهش حاضر، شامل دویدن آهسته و پیاده روی بوده که تعادل پویا را بهبود بخشیده است. از دلایل احتمالی بهبود تعادل می توان به افزایش سازگاری های عصبی ناشی از تمرین، افزایش سطح آمادگی جسمانی و بهبود قدرت و دامنه حرکتی، بهبود وضعیت هوازی، زمان واکنش و وضعیت روانی، بهبود کنترل عصبیعضلانی شامل کاهش تغییرپذیری در به کارگیری واحدهای حرکتی و بهبود هم زمانی واحدهای حرکتی اشاره کرد. همچنین در این مطالعه نشان داده شده است که بین ترکیب بدن و میزان فعالیت بدنی با تعادل ارتباط مثبت وجود دارد. بنابراین، تمرین هوازی به عنوان یک شیوه تمرینی مناسب برای افزایش تعادل توصیه می شود.