پاسخ عصبی‌عضلانی بیماران مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس به ارتعاش درمانی پاسخ عصبی عضلانی به ارتعاش درمانی

هدف: هدف از این پژوهش، تاثیر ارتعاش کل بدن بر بهبود عملکرد بیماران مبتلا به ام‌اس است.  روش: در این تحقیق، هفتادوسه نفر از افراد مبتلا به ام‌اس، با میانگین سنی ۲٫۶۷±۷۳ سال حضور داشتند و بیست نفر از این افراد با رضایت کامل شرکت کردند. آن‌ها ناتوانی متوسط در دامنه ۲٫۵ تا ۴٫۵ داشتند. آزمودنی‌ها براساس طرح بوسکو، در چهار گروه تقسیم شدند: یک گروه کنترل و سه گروه تجربی. گروه اول در شش جلسه و در شش هفته کار خود را انجام دادند و گروه دوم در دوازده جلسه و در شش هفته و گروه آخر نیز در هجده جلسه و در شش هفته. فرکانس ارتعاش ۱۵ تا ۲۵ هرتز استفاده شد. پس از پایان برنامه تمرینی، عملکرد عصبی‌عضلانی با آزمون استاندارد chair-۵ و tug ارزیابی شد. به‌منظور تحلیل داده‌ها، از spss نسخه هجده در سطح معناداری آلفای پنج درصد استفاده شد. یافته‌ها: نتایج روش‌‌های آماری تحلیل پراکنش با اندازه‌گیری مکرّر و تحلیل پراکنش یک‌راهه، نشان دادند تمرین ارتعاش کل بدن، زمان انجام‌ آزمون chair-5 (۰٫۰۳>p) و آزمون tug (۰٫۰۳>p) را به ‌طور معنا‌داری کاهش می‌دهد. برای آزمون chair-5، سه جلسه تمرین در هفته، از نوع تمرین ارتعاش کل بدن، به‌طور معنادارتری عملکرد عصبی‌‌‌‌‌‌‌-عضلانی بهتری در مقایسه ‌با دو گروه دیگر داشت (۰٫۰۳>p).  نتیجه‌گیری: تمرینات ارتعاش کل بدن در بیماران ام‌اس به بهبود عملکرد عصبی‌عضلانی منجر می‌شود.