بررسی اثربخشی گروه‌درمانی شناختی وجودگرا بر امید به زندگی و افسردگی سالمندان مقیم مراکز سالمندی

اهداف کاهش امید به زندگی و افسردگی از رایج ترین حالات روان شناختی در سالمندان است که می تواند واکنش های احتمالی متعددی به دنبال داشته باشد. هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر گروه درمانی با رویکرد شناختی وجودگرا بر کاهش میزان افسردگی و افزایش امید به زندگی در سالمندان است. مواد و روش ها طرح این پژوهش طرح آزمایشی پیش آزمون و پس آزمون با گمارش تصادفی است. جامعه آماری این پژوهش شامل تمامی سالمندان مقیم مراکز شبانه روزی شهر کرمان بود. از این جامعه دو مرکز امیرالمومنین و مهرآذین به طور تصادفی انتخاب شد. سپس با مراجعه به این دو مرکز، 30 نفر (18 زن و 12 مرد) به طور تصادفی انتخاب و به دو گروه آزمایش و کنترل (هر کدام 15 نفر) تقسیم شدند. به گروه آزمایش درمان گروهی شناختی وجودگرا در ده جلسه (هر جلسه 90 دقیقه) آموزش داده شد. گروه کنترل در این مدت مداخله ای دریافت نکردند. داده ها با استفاده از میانگین، انحراف استاندارد و تحلیل کواریانس تجزیه وتحلیل شد. یافته ها نتایج نشان داد گروه درمانی شناختی وجودگرا بر امید به زندگی و افسردگی سالمندان مقیم مراکز سالمندی تاثیر دارد (p<0.01). نتیجه گیری گروه درمانی شناختی وجودگرا با آموزش تصور از خویشتن، تاکید بر زمان حال و آگاهی دادن درباره مرگ به سالمندان، باعث افزایش امید به زندگی و کاهش میزان افسردگی و به دنبال آن افزایش سلامت روانی سالمندان می شود.