prevalence of restless legs syndrome in iran: a systematic review and meta-analysis

Introduction: in recent years, different values of the general prevalence of restless legs syndrome (rls) have been reported in various studies and its related factors in iranian society are not known. the aim of this study was to evaluate the prevalence and factors associated with rls in iran by metaanalysis. methods: this study was performed based on the prisma checklist. there was a time limit from july 1, 2014, to november 11, 2019, for documents obtained from english and persian databases such as magiran, sid, medlib, iranmedex, irandoc, civilica, islamic science citation (isc), web of science, science direct, pubmed, scopus, springer, and google scholar. comprehensive meta-analysis (cma-2) software was used to analyze the data by meta-analysis random- effects model. results: the prevalence of rls was estimated to be 32.9% (95% ci: 22.9- 44.7) in 24 studies with 26474 iranian subjects that 65.9% of whom were women. the prevalence of this disorder was 47.6% in iranian women (95% ci: 28.7-67.2) and 36.7% in iranian men (95% ci: 21.4-55.3). the most and the least prevalence of rls based on the geographical region were respectively in the east (44.3%) and north of the country (15.5%) and this difference was significant based on meta-regression (p <0.05). the prevalence of this syndrome was 50% in hemodialysis patients, 35% in other diseases, 25.7% in pregnant women, 20.2% in elderly and 13.8% in adults. conclusion: the prevalence of rls in iran is higher than in other parts of the world based on different studies. therefore, early detection, prevention and treatment of this disorder in adults are essential.

بررسی شیوع سندرم پاهای بی‌قرار در ایران: یک مطالعه مروری نظامند و متاآنالیز

مقدمه: در سال های اخیر، مقادیر متفاوتی از شیوع کلی سندرم پاهای بی قرار در مطالعات مختلف ذکر شده و عوامل مرتبط با آن در جامعۀ ایرانی مشخص نیست. بنابراین هدف این مطالعه بررسی شیوع و عوامل مرتبط با سندرم پاهای بی قرار در ایران به روش متاآنالیز انجام شده است.مواد و روش ها: پژوهش حاضر بر اساس چک لیست PRISMA انجام شد. مستندات به دست آمده از بانک های اطلاعاتی فارسی و انگلیسی زبان از جمله Magiran, Sid, Medilib, Iranmedex, Irandoc, Civilica, ISC, Web of science, Pubmed, Scopus, Springer و موتور جستجوگر Google Scholar با محدودیت زمانی 1 جولای 2014 تا 11 نوامبر 2019 همراه بود. جستجو و استخراج داده ها توسط دو نفر از پژوهشگران به صورت مستقل انجام شده و تحت یک ناظر سوم به صورت گروهی تصمیم گرفته شد. تمام مقالات مرور شده دارای معیار انتخاب، با چک لیست STROBE مورد ارزیابی کیفی قرار گرفته شدند. برای تجزیه و تحلیل داده ها نیز از مدل اثرات تصادفی به روش متاآنالیز توسط نرم افزار CMA2 استفاده شد. یافته ها: در 24 مطالعه با 26474 نمونۀ ایرانی که 65.9% از آنان زنان بودند، شیوع سندرم پاهای بی قرار 32.9 درصد (فاصله اطمینان 95 درصد: 44.7 22.9) برآورد گردید. شیوع این اختلال در زنان ایرانی 47.6 درصد (فاصله اطمینان 95 درصد: 67.2 28.7) و در مردان ایرانی 7.36 درصد (فاصله اطمینان 95 درصد: 55.3 21.4) بود. بیشترین و کمترین شیوع سندرم پاهای بی قرار بر حسب مناطق جغرافیایی به ترتیب در شرق کشور (44.3 درصد) و در شمال کشور (15.5 درصد) بود که این اختلاف بر اساس تحلیل فرارگرسیون معنادار بود (0.05>p). میزان شیوع این سندرم به ترتیب در بیماران همودیالیز 50%، سایر بیماری ها 35%، زنان حامله 25.7%، سالمندان 20.2% و بزرگسالان 13.8% بود.نتیجه گیری: شیوع سندرم پاهای بی قرار در ایران بالا می باشد که در مقایسه با مطالعات مشابه انجام شده در سایر نقاط دنیا بیشتر است. این موضوع توجه به تشخیص زودرس، پیشگیری و درمان این اختلال را در بزرگسالان و به خصوص زنان الزام می دارد.