بررسی تاثیر دانش بر رشد اقتصادی استانهای ایران

نقش و اهمیت دانش در رشد اقتصادی از نیمه دوم قرن بیستم مورد توجه قرار گفت. از دهه‌ی 1980 دانش به‌عنوان متغیری درون‌زا و تعیین کننده وارد تابع تولید شد و با اهمیت یافتن نقش دانش، نوآوری و فناوری‌های نوین مطالعات گسترده‌ای برای بررسی نقش و تاثیر این متغیرها بر رشد اقتصادی هم در سطح ملی و هم منطقه‌ای (مناطق واقع در مرزهای ملی) انجام شد. پژوهشگران اقتصادی تلاش کردند ناموزونی در رشد اقتصادی مناطق را براساس تفاوت در میزان بهره آنها از دانش و نوآوری توضیح دهند. در ایران نیز با تولید و انتشار حساب‌های اقتصادی استان‌ها از سال 1379، مسیر این مطالعات هموار شد و زمینه برای بررسی نقش و تاثیر دانش و نوآوری در رشد اقتصادی استان‌های مختلف و از این رهیافت تفاوت آنها در رشد اقتصادی فراهم شد. در این مقاله اثر متغیرهای دانش(شامل نیروی کار متخصص، کارکنان تحقیق و توسعه و ارزش افزوده بخش‌های دارای فناوری بالا)  در کنار دو متغیر سنتی نیروی کار و سرمایه بر رشد اقتصادی استان‌های کشور طی دوره 1379 تا 1390  بررسی شده و مدل رشد اقتصادی با رهیافت حسابداری رشد تخمین زده شده است. نتایج تخمین مدل به روش اثرات تصادفی نشان می‌دهد که نرخ رشد نیروی کار متخصص با ضریبی برابر ب 2/05 بیشترین اثر را بر رشد اقتصادی استان‌های کشور در اختیار داشته است. پس از آن، نرخ رشد سرمایه سرانه با ضریبی برابر با 0/89  و نرخ رشد ارزش افزوده صنایع با فناوری بالا و متوسط( به ازای هر نفر شاغل) با ضریبی برابر با 0/19 قرار دارند.

Investigation on the Impact of Knowledge on Economic Growth of Iran's Provinces

Resilience economy as a new subject is considered for Iranian economic policies since 2013. Applying mainstream economic theories for solving economic issues in Iran is the main concern of general policies on resilience economy. Accordingly, evaluation of vulnerability of economic sectors regarding to international sanctions can identify the vulnerable sectors with the purpose of planning and executing economic resilience policies. In this study, intermediate import decomposition is used for identifying import dependence of sectors and the method of mixed variable inputoutput model based on constrained supply approach is applied regarding the year 2011 inputoutput table which is aggregated for 9 sectors. Results show that first, regarding to the constraines of supply based on import dependence of each sector, the sectors of industry and mine sector, water, electricity and natural gas distribution services and construction are the most vulnerable sectors and second, the economic sectors which have more shares in Iran aggregate import aren’t more vulnerable necessarily.