جرم تبانی علیه اموال، اعراض و نفوس مردم

تبانی از دیرباز در نظام حقوقی کشورهای مختلف جرم انگاری شده و در زمره‏ی جرایم مانع به شمار می‏رود. اقدام قانونگذار کیفری ایران در خصوص جرم انگاری تبانی برای ارتکاب کلیه ی جرایم علیه اموال، اعراض و نفوس در ماده ی 611 قانون تعزیرات مصوب 1375 قابل انتقاد به نظر می رسد. ضمن این که تبانی برای ارتکاب برخی از جرایم علیه اموال و اعراض دارای مجازاتی به مراتب شدیدتر از مجازات مقرر در قانون برای این جرایم است که خود موجب تشویق تبانی کنندگان به ارتکاب جرم اصلی می گردد؛ از این رو بازنگری در سیاست کیفری تقنینی و قضایی در خصوص این جرم در حقوق کیفری ایران امری ضروری و اجتناب ناپذیر می نماید. عناصر تشکیل دهنده‏ی بزه تبانی موضوع ماده‏ی 611 قانون تعزیرات، شباهت‏ها‏ و تفاوت‏ها‏ی تبانی با شروع به جرم و معاونت، احکام ناظر بر تعدد و تکرار تبانی، توافق مشروط در تبانی، شروع به تبانی و تبانی برای ارتکاب جرم محال، همگی دارای ابهامات و اشکالاتی هستند که نیازمند یک تحلیل نقادانه و همه جانبه هستند.