بررسی تحلیلی - تطبیقی بیمه اتکایی در فقه حقوق ایران و اتحادیه اروپایی

امروزه تقسیم خطرات به وسیله شرکت‏های بیمه دارای اهمیت بسیار بالایی است. بیمه اتکایی انتقال قسمتی از ریسک است که یک بیمه‏گر مستقیم در نظر می‏گیرد. بیمه اتکایی در یک تقسیم‏بندی به دو شاخه‏ی اصلی تبیین این نوع از بیمه از لحاظ فنی و از لحاظ فرم و شکل، طبقه‏بندی می‏شود. با وجود پیشرفت‏ رو به گسترش بیمه اتکایی در کشور‏ها‏ی غربی، اشکالاتی از ابتدا بر قرارداد بیمه و بیمه اتکایی به سبب خصوصیات خاص آن، وارد بوده است که به طرق مختلف پاسخ داده شده است. اتحادیه اروپایی پس از تغییرات فراوان قانون‏گذاری، آخرین دستورالعمل را در سال 2005 به تصویب رسانده و کشورهای عضو موظف به وارد کردن این قاعده تا سال 2007 در مقررات خود بوده‏اند. با وجود نظریات موافق فقهی که در خصوص عقد اعاده التامین در دهه‏ها‏ی اخیر عنوان گردیده است، در ایران نیز با تصویب قانون بیمه مرکزی ایران و بیمه‏گری سال 1350 رویکرد جدیدی در جهت گسترش این نوع از بیمه به کار گرفته شد.