بی اعتباری قراردادهای اداری و آثار آن در حقوق ایران

قراردادهای اداری واجد شکل‌‌‌‌های حقوقی الزام‌‌‌‌آور و ضمانت‌‌‌‌دار است که از برخی قواعد اختصاصی و تشریفات خاص تبعیت می‌کند. عدم رعایت این تشریفات، ضمانت اجراهای مختلفی را دربر می‌‌‌‌گیرد. پرسشی که در این رابطه مطرح است و پاسخ دادن به آن، موردنظر این مقاله می‌‌‌‌باشد، این است که موضوع بی‌‌‌‌اعتباری قراردادهای اداری در ایران، تا چه اندازه تابع قواعد عمومی قراردادهای مدنی است و دارای چه تمایزاتی با آن‌‌‌‌هاست؟ تامل و تعمق در مواد قانونی، آئین‌‌‌‌نامه‌‌‌‌های اجرایی و دکترین حقوقی ما را به این نتیجه رهنمون می‌‌‌‌سازد که، قراردادهای اداری در حالت بی‌‌‌‌اعتباری صرفاً با ضمانت اجرای بطلان مواجه نیست، بلکه گاهی به‌منظور جمع منافع اداره از یک طرف و حقوق مکتسبه افراد از طرف دیگر وضعیتی خاص بین صحیح و باطل درنظر گرفته می‌‌‌‌شود. در مواردی نیز به‌منظور تضمین حقوق مکتسبه افراد، قرارداد تا حدی که جبران خسارت کند، اعتبار دارد. این مدعا، با استناد به ماده 92 قانون محاسبات عمومی و تبصره 1 ماده 4 آئین‌‌‌‌نامه اجرایی قانون اساسنامه هیات رسیدگی به شکایات قانون برگزاری مناقصات به محک گذاشته شده است.