تعهد به ارائه اطلاعات و همبستگی قراردادی

جهان قراردادی هر روز شاهد تقویت بُعد رابطه‌‌ای قرارداد و اخلاق‌‌رابطه‌‌ای در آن می‌‌باشد. ازجمله پیامدهای چنین ‌‌توجهی، طرح مبانی جدید به‌منظور تامین حداکثری عدالت‌‌ قراردادی بوده که ازجمله مهم‌ترین آن‌ها، مبنای همبستگی ‌‌قراردادی است. مبنایی که دربردارنده الزام توجه به منافع اطراف ‌‌عقد در حقوق و تعهدات ‌‌قراردادی و به‌ویژه در تعهد ارائه ‌‌اطلاعات است که در نظام حقوقی-قضایی ایران براساس مقدمه قانون اساسی و اصول 2 و 3 آن قابل‌توجیه است. تعهد به ارائه ‌‌اطلاعات بر مبنای جدید همبستگی از مبانی نقص‌‌ رضایت و حُسن‌‌نیت که صرفاً به تعهد پیش‌‌قراردادی اطلاع‌‌رسانی محدود می‌‌شد، عبور کرده و ضمن شمول تمامی مراحل حیات قراردادی، علاوه‌بر تعهد به آگاه کردن، تعهد ‌‌اخطار و تعهد‌‌ مشاوره را نیز در‌‌برمی‌‌گیرد. در تعهد به آگاه کردن، با ارائه اطلاعات به‌صورت خام امتثال تکلیف شده و درجه پائینی از توجه به منافع شریک ‌‌قراردادی مطرح است. لیکن در تعهد ‌‌اخطار، علاوه‌بر ارائه اطلاعات، تاکید به جوانب منفی و خطرها و ریسک عمل حقوقی طرح شده و در تعهد ‌‌مشاوره از این هم فراتر رفته و تلاش می‌‌شود تا با همکاری متعاقدین، تصمیم اطراف‌‌ عقد به سمت مناسب‌ترین اقدام جهت‌‌دهی شود که در این قِسم از تعهد ارائه ‌‌اطلاعات و درصورت ایجاب شرایط، تعهد به انصراف از انعقاد عقد که به نوعی با اصل منع‌‌ مداخله در امور اشخاص نیز برخورد دارد، مطرح می‌‌شود، امری که توجه به منافع اطراف‌‌ عقد در آن کاملاً مشهود است.