حق تصویر در مکان عمومی

حق تصویر ازجمله حقوق وابسته به شخصیت انسان است که براساس آن، امکان تصویربرداری و استفاده از تصویر در حوزۀ اختیارات شخص قرار می‌گیرد. از‌این‌رو تصویربرداری و انتشار آن مستلزم کسب رضایت شخص موضوع تصویر است. با این حال، این حق مطلق نیست و در مکان عمومی محدود می‌شود. نظام‌های حقوقی مختلف، ضمن «حفظ حریم خصوصی» و «پرهیز از توهین» تصویربرداری در مکان عمومی را به‌عنوان اصل پذیرفته و برای این جواز، مبانی مختلفی ازجمله «رضایت ضمنی شخص»، «آزادی بیان» و «ضرورت اجتماعی» بیان کرده‌اند. در نظام حقوقی ایران، تصویربرداری بدون تمرکز بر چهرۀ شخص، مجاز محسوب می‌شود، زیرا این نوع تصویربرداری، تجاوز به حریم خصوصی نبوده و موجب تصرف در حق دیگری نمی‌شود. همچنین می‌توان گفت تصویربرداری از اشخاص، به‌منظور حفظ منفعت عمومی و دفع ضرر، در راستای آزادی بیان و مستند به «اصول 24 و 40 قانون اساسی»، «قانون مطبوعات» و مبانی فقهی مانند «قاعدۀ تسلیط» و «لاحرج»، با رعایت «حفظ حقوق شخصیت»، قابل‌پذیرش است