بهره‏برداری تجاری از شهرت ورزشکاران در نظام‏های حقوقی آمریکا، انگلستان و ایران

ورزشکاران از جمله گروه‌های مرجع جامعه شمرده می‌شوند که با توجه به طرفداران‌شان، الگوهای رفتاری آنها، تاثیری فراوانی بر رفتار دیگر اعضای جامعه دارد. همین دامنه اثرگذاری، شرکت‌های تجاری را ترغیب می‌کند تا از وجود آن‏ها در آگهی‌های تجاری استفاده کنند. مسلماً، این اتفاق در صورتی که با اخذ رضایت قبلی ورزشکار باشد، مشکلی ایجاد نخواهد کرد اما مساله اصلی جایی است که شرکت تجاری بدون اخذ رضایت قبلی، از نشانه‌های هویتی ورزشکاران در آگهی خویش استفاده می‌کند. برای یافتن پاسخ این مسئله، موضوع در دو نظام حقوقی آمریکا و انگلستان بررسی شد. در نظام حقوقی انگلستان، با دغدغه احتمال نقض آزادی بیان و البته با کم‌ارزش شمردن سهم تلاش ورزشکاران در به دست آوردن شهرت، نهاد ویژه‌ای برای حمایت از ورزشکاران شناسایی نشده بود اما اخیراً، رویه قضایی تلاش کرده تا با تفسیر به روزآمد نهاد «پسینگ‌اف» از این گروه در برابر استفاده تجاری از شهرت‌شان حمایت کند، اما در نظام حقوقی آمریکا حمایت از ورزشکار سابقه بیشتری در رویه قضایی دارد. در این نظام حقوقی، با توسل به نهادی به نام «حق جلوت» و با اتکا به مبنای دارا شدن بلاجهت، تلاش می‌شود تا از حقوق ورزشکار حمایت شود. بدین ترتیب، شخصی که از نشانه هویتی ورزشکار به قصد سود بردن استفاده کرده، باید به اندازه سودی که تحصیل کرده، به ورزشکار غرامت پرداخت کند. در ایران، ضعف نظام حقوقی در پرداختن به مساله یاد شده روشن است. با این حال، به نظر می‌رسد با استفاده از قانون مسئولیت مدنی و قانون انتشار و دسترسی آزاد به اطلاعات و نهاد دارا شدن بلاجهت، می‌توان در جهت حمایت از حقوق ورزشکاران قدم برداشت.