رویکرد ترمیمی عدالت؛ آسیب‌شناسی و بهبود عملکرد

سزادهی و بازپروری از جمله رویکردهای عدالت کیفری در مواجهه با پدیده بزهکاری است. در دهه‌های آخر قرن بیستم، بازخوردهای منفی از عدالت کیفری سزاده مورد هجمه جدی منتقدان قرار گرفت؛ رویکردی که به همه کنشگران جرم، نقش قابل‌توجهی نداده است؛ به‌ویژه بزه‌دیده که کمترین نقش را ایفا می‌کند و تنها به‌مثابه ابزار اثبات جرم است. تئوری اصلاح و درمان نیز با ادعای تسامح غیرمنطقی با بزهکاران و همچنین نبود قدرت اجرایی در باب مبارزه موثر با بزه مواجه شد. متعاقباً عدالت ترمیمی الگویی جدید در نظام کیفری به شمار رفت که این رهیافت بر التیام پیامدهای زیان‌بار ارتکاب جرم بر شخص بزه‌دیده و نه دولت متمرکز می‌شود. پژوهش حاضر درصدد است در کنار آسیب‌شناسی پارادایم (الگوی) نام‌برده، به‌مثابه یکی از مظاهر اصلی سیاست جنایی مشارکتی، راهکارهایی برای موفقیت هرچه بیشتر عدالت ترمیمی در حوزه عمل ارائه دهد.