دفاع شکلی در دادرسی مدنی

دفاع در برابر دعوای خواهان به دو شیوه می تواند انجام گیرد: انکار اصل ادعا و به چالش کشیدن آن (دفاع ماهوی) و یا اعتراض به چگونگی اقامه ی دعوا و نقض قواعد دادرسی (دفاع شکلی). هر کدام از این دو شیوه، ماهیت، آثار و احکام خاص خود را دارد. تعیین قلمرو دفاع شکلی و یافتن معیاری برای تمییز مصادیق آن از دفاع ماهوی، موضوع مقاله ی حاضر است. با توجه به اینکه مبنا و مستند دفاع شکلی، نقض مقررات و تشریفات دادرسی است، معیار شناسایی را نیز باید در ماهیت این دسته از مقررات جست وجو نمود. بنابراین، به نظر می رسد، وجه تمایز و فارق میان دفاع شکلی و ماهوی در این نکته باشدکه هرگاه با طرح یک شیوه ی دفاعی از سوی اصحاب دعوا، دادرس بتواند وارد ماهیت شده و حکم صادر نماید، آن شیوه ی دفاعی را باید از مصادیق دفاع ماهوی دانست. اما اگر واکنش و دفاع طرف دعوا، امکان تشخیص ذی حق از بی حق را برای دادرس فراهم نیاورد، باید برآن بود که واکنش مزبور، مصداقی از دفاع شکلی است. عدم توجه به معیار ارائه شده، گاه موجب اختلاط مصادیق دفاع در قوانین، رویه ی قضایی و نوشته های حقوقی شده است.

Procedural Defence in Civil Procedure

AbstractThe defense against plaintiff can be done in two deferent ways: denial of claim and challenging it (substantive defense) and objection to violation of procedural laws (formal or procedural defence). Each of these methods has its own nature and consequences. The subject of this paper is determination the scope of procedural defense and finding a criterion recognizing it from substantive defense. Taking it to consideration that the base of procedural defense is violation of formal rules, the criterion of recognition must be followed in the merit of these rules. Thus, the deference between procedural and substantive defense refers to the issue that whenever judge based on defense can express his opinion about substance we are facing with a substantive defense. But if the defense does not enable the judge to recognize the beneficial party, it will be a procedural defense. Lack of attention to this criterion has obscured recognition of defense methods in the legal provision, judicial procedure and doctrine.