نقش شاعران شیعۀ عصر صفوی در انتقال فرهنگ و تمدن ایرانی در شبه قارۀ هند (قرون 9 و 10 هـ/ 16 و 17 م)
|
|
|
|
|
|
|
|
نویسنده
|
بسناس مهری
|
|
منبع
|
مطالعات معرفتي در دانشگاه اسلامي - 1396 - دوره : 21 - شماره : 2 - صفحه:269 -282
|
|
چکیده
|
هدف: تاثیر زبان فارسی در دیگر فرهنگها، از جمله مسائل مهم در حوزۀ مطالعات تمدنی و تاثیر علوم و معارف اسلامی ایرانی است. هدف نوشتار حاضر نیز بررسی نقش شاعران شیعۀ عصر صفوی در ترویج مذهب تشیع و زبان و ادبیات فارسی در شبه قارۀ هند در قرنهای 9 و10 هجری بود. روش: این مقاله با روش اسنادی تاریخی به بررسی موضوع پرداخت. یافته‌ها: حضور شاعران فارسی‌زبان شیعه در شبه‌قارۀ هند، موجب شد زبان فارسی، زبان رسمی هند در این دوره شود؛ مذهب تشیّع گسترده‌تر شد و حتی پادشاهان و درباریان هندی به فارسی شعر سرودند. نتیجه‌گیری: پادشاهان هند برای آداب و رسوم ایرانیان و زبان فارسی اهمیت ویژه‌ای قائل بودند. از این رو شاعران شیعه، هم برای محکم کردن پایه و اساس شیعه و هم برای گسترش زبان فارسی و تمدن ایرانی به هند مهاجرت کردند؛ به طوری که طالب آملی، معروف‌ترین شاعر در عصر جهانگیر و صائب تبریزی، ملک‌الشعرای دربار شاه‌جهان شد و جهانگیر و همسرش به فارسی شعر سرودند.
|
|
کلیدواژه
|
گورکانیان هند، صفویه، ارتباطات فرهنگی، ادبیات فارسی، شاعران شیعه
|
|
آدرس
|
دانشگاه تبریز, دانشکده الهیات, گروه معارف و علوم اسلامی, ایران
|
|
پست الکترونیکی
|
mr_basnas@yahoo.com
|
|
|
|
|
|
|