راهبردشناسی دینی در تحول علوم انسانی

هدف: این نوشتار در صدد است با توجه به تعریف خود از دین و علم دینی، الگویی راهبردی ارایه دهد تا بتوان مجموعه ظرفیتهای دین را برای تحقق هدف مورد نظر؛ یعنی تحول در علوم انسانی به کار گرفت که این مهم در گرو تعریف و نگاه راهبردی به دین و تعامل آن با علم است. روش: روش تحقیق، پردازش و تحلیل داده‌ها و اطلاعات خامی است که به صورت کتابخانه‌ای و دیجیتالی گردآوری شده‌اند. یافته‌ها: دین بسان برنامه‌ای جامع و چندوجهی، قادر است ظرفیتها و نیازهای لازم را برای تحول در علوم انسانی تامین کند. راهبردی که دین به منظور تحول در علوم انسانی ترسیم می‌کند، از دو حیث بینشی و روشی، قابل تامّل و اجراست. دین از حیث بینشی، با ارایه اندیشه‌های کلان و بنیادین و گزاره‌ها و فرضیه‌های صادق علمی و از حیث روشی نیز با تقویت منابع شناخت و معرفت در تولید و پردازش علوم انسانی و ارایه اصول و راهکارهای موثر در روند تعلیم و تعلّم، قادر است افق نوینی از جایگاه علوم انسانی و کارکردهای آن را فراروی بشریت قرار دهد. نتیجه‌گیری: به باور نویسنده، بدون کاربست آموزه‌های دینی، دستیابی به نظام جامع علوم انسانی و ایجاد تحول در آن، امری بعید به نظر می‌رسد. به نظر می‌رسد دست نیاز علوم انسانی در هیچ برهه‌ای از زمان بیش از امروز به سوی آموزه‌های دینی بلند نبوده است