آسیب شناسی مبانی دین‌پژوهی ازمنظررهیافت هرمنوتیکی

هدف: هدف مقاله حاضر، آسیب‌شناسی مبانی دین‌پژوهی از منظر رهیافت هرمنوتیکی است که طی آن، عناصر و دقایق سازنده رهیافت هرمنوتیکی روشنفکری دینی، توصیف و تبیین و نقد شده است. روش: انجام پژوهش به روش توصیفی- تحلیلی بوده است. یافته‌ها: گفتمان هرمنوتیکی روشنفکری دینی، گفتمانی برون‌دینی است که روش‌شناسی آن سنخیت و همگونی با کتاب مقدس و نص ندارد و توشه‌گیری همیشه و مستمر این نحله فکری از نظریات جدید، از جمله هرمنوتیک فلسفی این گفتمان را به پلورالیزم هستی‌شناسانه و به طریق اولی پلورالیزم معرفت‌شناسانه ، کشانده است که نتیجه منطقی و بلافصل آن، گسست آشکار از کتاب و سنّت و درغلتیدن در وادی گفتمان سکولار و نسبی‌گرای هرمنوتیک فلسفی است. نتیجه‌گیری: گفتمان هرمنوتیکی روشنفکری دینی هیچ همخوانی‌ای با منابع درون دینی ندارد؛ زیرا با فروکاستن وحی تا حد یک تجربه روانی شخصی، برکنارسازی شریعت عملی از گوهر دین، تفکیک دین از اخلاق و عقاید و تاویل مادی معرفت دینی عملاً و محققاً دین تبدیل به شیری بی‌یال و دم و اشکم می شود که کارکردی جز در ساحت خصوصی ندارد و به ظن قوی می‌توان گفت که رگه‌های فکری نواندیشی دینی متاخر بالاخص گفتمان هرمنوتیکی ریشه در مسیحیت و نظریه جدایی دین از سیاست و اجتماع دارد و این درست در تقابل با دین اسلام است که دین و سیاست را در هم تنیده می‌بیند.