تاملی در نظریه بازی‌های زبانی ویتگنشتاین متاخر

ویتگنشتاین درباره‌ی ماهیت معنا و سرشت زبان دو نظریه دارد: دیدگاه نخست، معنا را با مسمای الفاظ و کارکرد زبان را با تسمیه یکی می‌داند و دیدگاه دوم، معنای الفاظ را با کاربرد آن‌ها پیوند می‌زند. زبان فعالیتی اجتماعی و شبیه شرکت در بازی است که برای فهم معانی و قواعد آن، باید در آن بازی زبانی زیست. بازی‌های زبانی هیچ اشتراکی با یکدیگر ندارند و قواعد آن‌ها نیز مختص به خود آن‌هاست. دیدگاه ویتگنشتاین نقایصی دارد؛ ازجمله اینکه در تحلیل ماهیت وضع، نقش قصد، نقش کاربرد در کشف یا تاسیس معنا مبهم است. مرز بازی‌های زبانی روشن نیست و مشخص نیست یک بازی در کجا آغاز می‌شود و در کجا پایان می‌یابد. همچنین دیدگاه او گذشته از آنکه خودمتناقض است، جامع و مانع نیست و مثال‌های نقض مکرر دارد. علاوه‌بر همه، این دیدگاه به نفی فرامعیار منتهی می‌شود که دراین‌صورت، اعتبار خود این نظریه را نیز مخدوش می‌کند. نفی امکان گفتگو میان اعضای دو بازی نیز از دیگر اشکالات این نظریه است.

The Critique of the Theory of Language Games in Second Wittgenstein

Wittgenstein had two views about meaning and essence of language. The first view holds that there is a one to one correspondence between meaning and words and language use is considered equal to denomination. The second view links the meaning of words to their usage. Language is a social practice similar to participating in a game which requires that a person live in the language game so that they may understand the language and its rules. Language games have nothing in common and their rules are unique to them. Wittgenstein’s view is flawed: with regard to the nature of context, the role of intention and use in understanding and establishing meaning is ambiguous; the boundaries of language games are not clear and it is not clear where a game starts and ends. Being selfcontradictory, his view is neither inclusive nor exclusive and has examples of repeated contradictions. In addition, this view leads to the rejection of metacriterion in epistemology, which subsequently questions the validity of the theory itself. This view is also problematic in that it rules out the possibility that the players of two games can engage in communication.