ناکامی تئوری‏های بازنمودگرایی مرتبه‌ی اوّل در تبیین خصیصه‌ی سوبژکتیو تجربه

این مقاله، کارآمدی تئوری‏های بازنمودگرایی مرتبه‌ی اوّل برای تبیین خصیصه‌ی سوبژکتیو تجربیات پدیداری را موردبررسی قرار می‏دهد. نویسنده پس از توضیحی کوتاه درباره‌ی بازنمودگرایی، به سراغ توضیح مساله‌ی این مقاله می‏رود: تبیین خصیصه‌ی سوبژکتیو تجربیات که علاوه بر خصیصه‌ی کیفی، معضل دشوار فیزیکالیسم برای تقلیل پدیدارشناسی به حیث التفاتی است. نویسنده به تئوری‏های کارکردگرایانه‌‌ی شومیکر و خودبازنمودگرایانه‌ی کریگل برای تبیین خصیصه‌ی سوبژکتیو اشاره می‏کند و اشکالات وارد بر آن‏ها را شرح می‏دهد. سپس به داعیه‌ی سایر بزرگان بازنمودگرایی می‏پردازد که تامین خصیصه‌ی سوبژکتیو را در قالب همان فرایند بازنمایی و بی‏نیاز از تئوری‏پردازی مجزا، در نظر می‏گیرند. وی با توضیح و بررسی فرایند بازنمایی، نتیجه می‏گیرد که فرایند مذکور، از عهده‌ی تبیین خصیصه‌ی سوبژکتیو تجربه برنمی‏‏آید و همان مساله‌ی دشوار و شکاف تبیینی، عود می‏کند.