رویکرد‌های ساخت ایمپلنت‌های استخوانی برپایه فوم تیتانیومی

ساختارهای متخلخل از جنس تیتانیوم علاوه بر خواص جالب توجه این فلز به دلیل فراهم ساختن مدول الاستیک پایین‌تر نسبت به سایر زیست‌فلزات، کاهش چشمگیر پدیده محافظت تنشی و برقراری پیوند مناسب با استخوان بسیار مورد توجه قرار گرفته اند. باتوجه به اینکه کارایی ایمپلنت‌های متخلخل علاوه بر نوع آلیاژ، تابع ویژگی‌های ریزساختاری قطعه؛ همانند اندازه حفرات، شکل سلول‌ها، ضخامت دیواره، توزیع حفرات و چگالی قطعه است، لذا با انتخاب روش ساخت مناسب و کنترل پارامترهای آن می‌توان به ساختاری بهینه از نظر مطابقت مدول الاستیک ایمپلنت با استخوان و نفوذپذیری مناسب برای رشد سلول‌های استخوانی دست یافت. با توجه به تاثیرپذیری شدید خواص نهایی ایمپلنت از روش ساخت؛ در مقاله علمی-ترویجی حاضر، خواص مکانیکی حاصل از روش‌های متفاوت ساخت ایمپلنت‌های تیتانیومی متخلخل گردآوری شده و مورد ارزیابی قرار گرفته است. در بین روش‌های متفاوت ساخت، روش‌هایی چون ساخت افزایشی، تف‌جوشی جرقه پلاسما و قالب‌گیری تزریقی فلزات، با انعطاف‌پذیری بالای خود امکان تولید ساختارهای متخلخل همراه با خواص مکانیکی مناسب را فراهم می‌نمایند. هرچند به‌نظر می‌رسد هزینه بالای روش‌های ساخت افزایشی در مقایسه با دو روش دیگر، چالشی در برابر تجاری شدن این روش جهت ساخت قطعات متخلخل تیتانیومی باشد.