نسل جدید پیشران‌های الکتریکی اثر هال با کاربری موثر در صنعت فضایی

یکی از مهم‌ترین چالش‎های ماموریت‎های فضایی طراحی و استفاده از مناسب‎ترین سامانه پیشران فضایی با توجه به مشخصات ماموریت سامانه (فضاپیما یا ماهواره) می‌باشد. سامانه پیشرانش، وظیفه تامین تراست مورد نیاز برای انجام یک ماموریت فضایی را بر عهده دارد. برخلاف پیشران‎های شیمیایی، پیشران‎های الکتریکی از گازهای ایمنی مانند کریپتون و زنون استفاده می‎کند. اگرچه پیشران‎های شیمیایی قادر به تولید تراست بیش‎تری هستند اما تراسترهای الکتریکی ایمپالس ویژه‎ی بالاتری را دارا می‎باشند.بنابراین با وجود مقدار یکسان پیشران، فضاپیمای با تراستر الکتریکی می‎تواند به سرعت‎های بسیار بالایی برسد یا بالعکس می‎تواند با مصرف پیشران کمتر به همان سرعتی برسد که با پیشران شیمیایی به آن خواهد رسید. امروزه با توجه به هزینه‎های زیاد ماموریت‎های فضایی و نیاز به حمل بار مفید بیشتر و لزوم بهینه سازی این دو عامل، استفاده از پیشرانش‎های غیرشیمیایی به ویژه پیشران‎های الکتریکی را بیش از گذشته حائز اهمیت نموده است. در این مقاله ضمن معرفی پیشران‎های الکتریکی، به آخرین فناوری دست یافته در پرکاربردترین نوع این پیشران یعنی تراسترهای اثرهال و بررسی و تحلیل مشخصه عملکردی آن پرداخته شده است.