مروری بر روش‌های مدل‌سازی اتصالات پیچی در تحلیل‌های ارتعاشی

مدل‌سازی دقیق برای پیش‌بینی رفتار دینامیکی سازه‌ها یک ابزار ضروری در هر دو مرحله طراحی و عملیات است. مدل‌سازی خواص اتصال مشکل بزرگی در تحلیل‌های ارتعاشی بوده و یکی از موانع کلیدی برای پیش‌بینی دینامیک سازه‌‌ها، عدم توانایی برای دخیل کردن اثر اتصالات مکانیکی بر روی پاسخ‌های سازه‌ای است. هدف از این مقاله بررسی و مطالعه روش‌های مختلف مدل‌سازی اتصالات مکانیکی جهت استفاده در تحلیل‌های ارتعاشی است. در این راستا تلاش‌های محققین مختلف در خلال‌ سال‌های گذشته مرور شده است. عملکرد و کارآیی هر روش‌ به همراه نقاط ضعف و قوت مورد بررسی و بحث قرار گرفته است تا جایگاه و پتانسیل هر یک جهت استفاده در سازه‌های بزرگ صنعتی مورد ارزیابی قرار گیرد. با ارزیابی روش‌های مرسوم برای مدل‌سازی اتصالات، این نتیجه حاصل گردید که روش‌های مدل‌سازی سطوح نقطه به نقطه نظیر المان‌های فنر پتانسیل استفاده در سازه‌های بزرگ را ندارند و باید به سمت روش‌های مدل‌‌سازی پیوسته سطح‌بهسطح با دیدگاه ماکرو نظیر لایه واسط و لایه رابط رفت.