اپیدمیولوژی، عوامل خطر و پیامدهای بالینی بیماران بستری با عفونت پای دیابتی

سابقه و هدف: عفونت‌های پا شایع‌ترین مشکل و علت اصلی ناتوانی و بستری در بیماران دیابتی محسوب می‌شوند. اجرای اقدامات پیشگیرانه از بروز بیماری دیابت و عوارض ناتوان کننده آن می‌تواند در کاهش هزینه‌های اقتصادی تحمیلی به سیستم‌های بهداشتی بسیار کمک‌کننده باشد. هدف از این پژوهش بررسی فراوانی عوامل مستعدکننده‌ در ایجاد زخم پای دیابتی و نیز فراوانی پیامدهای بالینی بیماران و ارتباط این دو با هم می باشد.مواد و روش‌ها: این مطالعه تحلیلی بر روی 200 بیمار مبتلا به عفونت زخم پای ‌دیابتی بستری در بیمارستان‌های آموزشی شهر ساری در سال 93 92 انجام شد. بیماران از نظر علائم و نشانه‌های عفونت زخم، وجود نوروپاتی و واسکولوپاتی مورد ارزیابی قرار گرفته و چک لیست حاوی سوالات دموگرافیک برای هر بیمار تکمیل شد. سنجش اطلاعات به وسیله نسخه 16 نرم افزار spss انجام شد. یافته‌ها: در این مطالعه 54 درصد بیماران مرد و 46 درصد زن بودند. میانگین سن ابتلا به عارضه پای دیابتی 2/10± 3/58 سال بوده از 5/20 درصد بیماران تحت آمپوتاسیون اکثراً (75 درصد) مرد بودند. بیش‌ترین میزان شیوع زخم پا در ناحیه انگشت شست و کم‌ترین میزان آن در ناحیه قوزک داخلی مشاهده شد. همه نمونه‌ها از نظر کشت مثبت بودند که شایع‌ترین پاتوژن جدا شده به ترتیب استافیلوکوکوس اورئوس (5/28 درصد) و پسودوموناس آئروژینوزا بودند (5/14 درصد). طبق نتایج، سابقه قبلی زخم وآمپوتاسیون و تغییرات دال بر وجود استئومیلیت در گرافی می‌توانند پیش‌بینی‌کننده احتمال آمپوتاسیون باشند.استنتاج: با توجه به شیوع بالای دیابت در ایران، چنین پژوهش‌هایی با هدف ایجاد یک زمینه مناسب آموزشی برای بیماران و خانواده‌ آن‌ها و نیز کارکنان سیستم‌های بهداشتی در راستای درمان بهینه وکاهش بروز عوارضی نظیر زخم پا دارای اهمیت می‌باشد.