مدل تخمدان پلی کیستیک به عنوان یک عامل افزاینده استرس اکسیداتیو در بافت تخمدان

سابقه و هدف: سندرم تخمدان پلی‌کیستیک (pcos) یکی از شایع‌ترین علل ناباروری می‌باشد. یک مدل حیوانی مناسب می‌تواند وسیله با ارزشی برای مطالعه پاتوژنز آن فراهم کند. اختلالات pcos می‌تواند در نتیجه فاکتورهای محیطی از جمله گونه‌های واکنش‌گر اکسیژن ایجاد ‌گردد. در این مطالعه تلاش بر آن بود تا با القای مدل pco، شرایط استرس اکسیداتیو در تخمدان ایجاد شود.مواد و روش‌ها: در این مطالعه تجربی، مدل pco در موش‌های ماده بالغ در طی 8 هفته ایجاد گردید. 30 سر موش به دو گروه کنترل و آزمایش (القای pco با استفاده از استرادیول والریت به میزان mg/kg40) تقسیم شدند. در طی 8 هفته پس از القای مدل، وزن موش‌ها به صورت هفتگی اندازه‌گیری شد. سپس موش‌ها به روش نخاعی کشته شدند، بافت تخمدان آن‌ها برداشته و نمونه بافتی تهیه گردید. پس از لیز بافت، میزان استرس اکسیداتیو با استفاده از ماده dcfh da به روش فلوسایتومتری ارزیابی گردید. ظرفیت آنتی‌اکسیدانی کل نیز توسط روش frap اندازه‌گیری شد. نتایج بررسی با نرم‌افزار spss و آزمون t test ارزیابی شد.یافته‌ها: وزن موش‌ها در گروه‌ها طی هشت هفته، افزایش معنی‌داری (05/0p≤) را نسبت به هم نشان دادند. در بررسی‌های بافتی، مدل pco تایید گردید. نتایج حاصل از بررسی میزان ros نشان داد که استرس اکسیداتیو در گروه pco نسبت به کنترل افزایش معنی‌داری (05/0p≤) یافته بود. میزان ظرفیت آنتی‌اکسیدانی کل در بافت تخمدان، بین گروه‌ها اختلاف معنی داری نداشت.استنتاج: ایجاد مدل pco با استفاده از تک تزریق استرادیول والریت می‌تواند منجر به افزایش استرس اکسیداتیو در بافت تخمدان گردد. این افزایش می‌تواند منجر به کیست‌های بیش‌تری در تخمدان موش گردد.