ایمونوتراپی تومور، تاریخچه و دست آورد ها

درمان سرطان یکی از مهم‌ترین حیطه‌های پژوهشی علوم پایه و بالینی در علوم پزشکی می‌باشد. ایمونوتراپی یا استفاده از سیستم ایمنی برای درمان، پس ازجراحی، شیمی درمانی و رادیوتراپی به عنوان مهم‌ترین روش مکمل و تاثیرگذار در درمان سرطان مطرح شده و امروزه کارآزمایی‌های بالینی وسیعی در انواع مختلف آن در حال انجام است. بررسی پیچیدگی برخورد سیستم ایمنی با تومور لازمه ارائه ی راهکار درمانی مناسب جهت ایمونوتراپی سرطان می‌باشد. ایمونوتراپی سرطان در صورت به‌کارگیری مستقیم و پاسخ ایمنی فعال اجزای سیستم ایمنی مانند تحریک سلول‌های سیستم ایمنی بیمار و تزریق مجدد این سلول‌ها به خود فرد، ایمونوتراپی فعال (active)؛ و در صورت تحریک غیر مستقیم و استفاده از محصولات ایمنی در جهت حذف آنتی‌ژن‌های توموری مانند آنتی‌بادی مونوکلونال، ایمونوتراپی غیر فعال (passive) خوانده می‌شود. رویکرد دیگر در طبقه‌بندی روش‌های ایمونوتراپی سرطان بر پایه اجزای به کار گرفته شده در ایمونوتراپی می‌باشد که از این حیث می‌توان به روش‌های ایمونوتراپی سلولی(dc ،t cell و nk cell)، آنتی‌بادی مونوکلونال، سایتوکاین تراپی، واکسن‌های dna و ایمونوتراپی با واسطه ویروس‌ها و باکتری‌ها اشاره کرد. نتایج به دست آمده از کارآزمایی‌های بالینی موید طراحی پروتوکل‌های ترکیبی ((combined therapy و استفاده از روش‌های ترکیبی درمان سرطان است که عبارت از ترکیب انواع روش‌های ایمونوتراپی در کنار شیمی درمانی و یا ترکیب چند روش ایمونوتراپی در کنار یکدیگر است. در این مقاله ضمن مرور تاریخچه دستاوردهای علم ایمونولوژی، چشم انداز آینده درمان سرطان با ابزارهای حاصل از سیستم دفاعی بدن مورد بررسی قرار گرفته است.