مروری بر نشانگرهای زیست مولکولیِ سرطان های تیروئید

سرطان‌های غده تیروئید شایع‌ترین نوع سرطان‌های غدد درون ریز می‌باشند. همانند سایر سرطان‌ها، تشخیص زود هنگام سرطان تیروئید نیز نقش بسیار مهمی در درمان و جلوگیری از پیشرفت بیماری دارد. در سال‌های اخیر تلاش‌های بسیاری با هدف کشف نشانگرهای زیستی مولکولی جهت پیش‌بینی، تشخیص به موقع، پیش‌آگهی انواع سرطان‌ها انجام گرفته است. مقاله حاضر، مروری بر پژوهش‌های انجام گرفته در زمینه کشف نشانگرهای زیست مولکولی برای انواع سرطان‌های تیروئید می‌باشد. مقالات مرتبط با نشانگرهای زیستی و سرطان‌های تیروئید، از پایگاه‌های اطلاعاتی، ما بین سال‌های 1996 و 2015 استخراج شده و براساس انواع سرطان‌های تیروئید، در چهار بخش مختلف مورد بررسی قرار گرفتند. در اکثر موارد، fna امکان تعیین ماهیت گره‌های تیروئیدی را فراهم می‌آورد. با این وجود، این روش، به ویژه در تشخیص آسیب‌های مربوط به سلول‌های فولیکولار، با محدودیت‌هایی همراه است. طی تلاش‌هایی جهت بهبود صّحت تشخیص و ارائه معیارهای پیش‌آگهی دهنده جدید، نشانگرهای مولکولی و ایمونوهیستوشیمیایی متعددی پیشنهاد شده‌اند و اکثر آن‌ها باید پیش از استفاده‌های معمول و کاربردهای بالینی، مورد تایید قرار گیرند. علی‌رغم حجم زیادی از داده‌ها مبنی بر کشف نشانگرهای زیستی، تعداد بسیار اندکی از این مولکول‌ها، تایید لازم جهت استفاده در سطح بالینی را کسب نموده‌اند. به طور کلی چنین می‌توان اذعان داشت که در بسیاری از موارد، استفاده از هر یک از این مولکول‌های نشانگر به تنهایی سودمند نبوده و برای تشخیص، پیش‌بینی و پیش‌آگهی صحیح‌تر، باید ترکیبی از آن ها مورد استفاده قرار گیرد.