بررسی اثر اینترلوکین-22 در افزایش ایمنی‌زایی DNA واکسن کد کننده ژن TSA لیشمانیا ماژور در موش BALB/c

سابقه و هدف: تحقیقات قبلی، پلاسمید حاوی ژن tsa (thiol-specific antioxidant) را به عنوان واکسن مفید در لیشمانیوز جلدی ناشی از لیشمانیا ماژور پیشنهاد داده بود. به تازگی نقش اینترلوکین-22 (22il) در ترمیم بافت ثابت شده است. در این تحقیق اثر سیتوکین 22il به همراه پلاسمید کد کننده پروتئین tsa لیشمانیا ماژور در موش balb/c بررسی شد.مواد و روش‌ها: از پلاسمید نوترکیب 3pcdna حاوی ژن کد کننده پروتئین (pctsa) tsa لیشمانیا ماژور، همراه با سیتوکین 22il استفاده شد. 60 سر موش ماده balb/c به 4 گروه 15‌تایی تقسیم شدند. گروه‌های شاهد pbs و 3pcdna دریافت کردند و یک گروه از موش‌ها در سه نوبت با پلاسمید حاوی ژن tsa به صورت im (intramuscular) واکسینه شدند. گروه چهارم موش‌ها علاوه بر پلاسمید حاوی ژن tsa، پروتئین 22il را نیز دریافت نمودند. سنجش ایمنی سلولار با اندازه‌گیری سیتوکین‌های 4il و گامااینترفرون و تست mtt و بررسی ایمنی هومورال با اندازه‌گیری 1igg، a2igg و igg total با روش elisa(enzyme-linked immunosorbent assay) انجام گرفت. اندازه‌گیری قطر زخم، طول عمر و وزن موش‌ها نیز انجام شد.یافته‌ها: استفاده توام از پلاسمید حاوی ژن کد کننده پروتئین tsa همراه با 22il به صورت معنی‌داری باعث افزایش میانگین گامااینترفرون و کاهش میانگین 4il- نسبت به سایر گروه‌ها شد؛ در حالی که میزان مرگ و میر در هفته 27 بعد از چالش برای گروه‌های شاهد 100 درصد و میزان بقا برای گروه‌های 22il + pctsa و pctsa به میزان 80 درصد بود. گروه 22il + pctsa بالاترین وزن را در هفته 30 داشت. 22il + pctsa با داشتن زخم کوچک‌تر نسبت به pctsa و گروه‌های شاهد دارای اختلاف معنی‌داری با گروه‌های فوق بود.استنتاج: نتایج به دست آمده کارایی pctsa توام با 22il را در بهبود اثر واکسیناسیون لیشمانیوز جلدی نشان می‌دهد.