برآورد افزایش بالقوه امید به زندگی با حذف هر یک از علل مرگ و میر در ایران در سال 1389

سابقه و هدف: مرگ و میر از وقایع حیاتی و طبیعی است که به عنوان پدیده‌ای زیستی، جمعیتی، اجتماعی و اقتصادی همواره مورد ‏توجه بوده است. یکی از ابعاد مطالعه مرگ و میر، بررسی عوامل مرگ و تعیین امید به زندگی در بدو تولد یا در سال‌های مختلف ‏زندگی می‌باشد. بعضی از بیماری‌ها و علل مرگ و میر باعث کاهش شدید امید به زندگی افراد در جامعه می‌شود. در این مطالعه میزان ‏افزایش امید به زندگی با حذف هر یک از علل مرگ و میر در ایران در سال 1389 برآورد گردید.‏مواد و روش‌ها: اطلاعات استفاده شده در مطالعه حاضر مربوط به مرگ و میرهای ثبت شده در استان‌های کشور به جز تهران و ‏اصفهان در سال 1389 بود که از طریق اداره کل آمار و اطلاعات در سطح کشور جمع‌آوری شد. با تهیه جداول عمر چندکاهشی بر ‏مبنای تئوری مخاطرات رقابتی و اثر حذف علت اختصاصی در افزایش امید به زندگی در سنین مختلف، میزان اهمیت هر یک از علل ‏مشخص شد. همه محاسبات با استفاده از نرم‌افزار ‏sas‏ نسخه 9.1 انجام گردید.‏یافته‌ها: حوادث غیر عمدی و بیماری‌های قلبی- عروقی بیشترین عامل خطر برای مردان بود. با حذف حوادث غیر عمدی، میزان ‏امید به زندگی در بدو تولد 17/2 سال و با حذف بیماری‌های قلبی- عروقی، 23/1 سال افزایش یافت. بیماری‌های قلبی- عروقی برای ‏زنان به عنوان مهم‌ترین خطر مرگ مشخص گردید؛ به طوری که حذف این خطر باعث بیشترین افزایش امید به زندگی در همه سنین ‏شد. حذف این خطر 23/1 سال به میزان امید به زندگی در بدو تولد افزود.‏استنتاج: میزان افزایش امید به زندگی بر حسب حذف نوع علل و گروه‌های سنی متفاوت می‌باشد و با حذف بیماری‌های قلبی- ‏عروقی و حوادث افزایش بیشتری در امید به زندگی ایجاد خواهد شد.‏