سبک زندگی ارتقا دهنده سلامت و خودکارآمدی در نوجوانان پسر

سابقه و هدف: این مطالعه با هدف تعیین وضعیت سبک زندگی ارتقا دهنده سلامت و زیر دامنه‌های آن در نوجوانان پسر و ارتباط آن‌ها با خودکارآمدی و مشخصات فردی- اجتماعی انجام شد.مواد و روش‌ها: این مطالعه با شرکت 750 نفر از نوجوانان پسر در سال 1391 انجام شد. از روش نمونه‌گیری تصادفی استفاده گردید. معیارهای ورود به مطالعه، تمایل به شرکت در پژوهش، ملیت ایرانی، ساکن بودن در شهر سنندج و سن 18-14 سال بودند. پرسش‌نامه‌های سبک زندگی ارتقا دهنده سلامت نوجوانان (تغذیه، فعالیت فیزیکی، مسوولیت پذیری سلامت، مدیریت استرس، حمایت اجتماعی و درک زندگی) و خودکارآمدی عمومی sherer مورد استفاده قرار گرفت. برای تعیین اعتبار پرسش‌نامه‌ها از سنجش اعتبار محتوایی و صوری استفاده شد. همچنین با انجام پیش آزمون و پس آزمون بر روی 30 نفر، پایایی از دو بعد تکرار پذیری و انسجام درونی (cronbach's alpha) تعیین شد. برای تحلیل داده‌ها از رگرسیون خطی چند متغیره استفاده گردید.یافته‌ها: میانگین ± انحراف معیار سن نوجوانان پسر 0/1 ± 6/15 بود. اغلب آن‌ها (88 درصد) در مدارس دولتی و نیمه دولتی در حال تحصیل بودند. میانگین نمره‌ی کلی رفتارهای ارتقا دهنده سلامت 49/3 بود. متغیرهای خودکارآمدی، مقطع تحصیلی، شغل پدر و میزان درآمد با نمره‌ی کلی سبک زندگی ارتقا دهنده سلامت ارتباط معنی‌داری داشتند.استنتاج: نتایج مطالعه نشان داد که علاوه بر خودکارآمدی، برخی مشخصات فردی- اجتماعی نیز از پیش‌گویی کننده‌های رفتارهای ارتقا دهنده سلامت بودند. با توجه به اهمیت سبک زندگی ارتقا دهنده سلامت در زندگی افراد، لازم است تا راهکارهایی برای افزایش خودکارآمدی و ارتقای هر چه بیشتر سبک زندگی نوجوانان ارایه گردد.