بررسی تاثیر نوع و میزان پلیمرهای هیدروفیل بر میزان رهش و خصوصیات شناوری قرص های ماتریکسی پروپرانولول هیدروکلراید

به علت دانسیته بالک کمتر از مایعات (gastroretentive) سابقه و هدف: سیستم های دارورسانی ماندگار در معدهمعده در سطح مایعات معده باقی می مانند. این امر سبب افزایش دارورسانی در نواحی فوقانی دستگاه گو ارش می گردد .آزادسازی دارو در نواحی پیش از رسیدن به جایگاه جذب سبب ارتقا فراهمی زیستی می گردد. روش های مختلفی برایطولانی کردن زمان باقی ماندن دارو در معده مورد استفاده قرار گرفت هاند. از این روش ها می توان به سیستم های زیستچسب، سیستم های متورم شونده و س یستم های شناور اشاره نمود . هدف از این مطالعه طراحی و ساخت قرص هایماتریکسی شناور از داروی پروپرانولول هیدروکلراید و بررسی خصوصیات شناوری و میزان رهش دارو می باشد.و همچنین نمونه های حاوی carbopol 934p و hpmc k15m مواد و روش ها: قرص های ماتریکسی شناور حاویعوامل ایجاد کننده گاز، به روش کمپرسیون مستقیم تهیه شدند. سرعت آزادسازی دارو و مدت زمان شناوری با استفاده از1 مورد بررسی قرار گرفت. ویژگی های شناوری فرمولاسیون های تهیه / معادل 2 ph در محیط با usp دستگاه شماره دومورد مطالعه قرار گرفت. ph شده نیز در همینیافته ها: سرعت آزادسازی دارو با افزایش میزان پلیمر کاهش یافت. میزان آزادسازی دارو با افزودن عامل ایجادکنندهگاز افزایش یافت. نتایج به دست آمده نشان می دهد که پلیمر هیدروکسی پروپیل متیل سلولز پلیمر در مقایسه با کربوپولپلیمر مناسب تری برای تهیه فرآورده های شناور می باشد. افزودن عامل ایجادکننده گاز سبب بهبود ویژگی های شناوریفرمولاسیون های مورد بررسی گردید.استنتاج: این نتایج تاثیر پلیمر و عامل ایجاد کننده گاز را بر الگوی رهش دارو به اثبات می رساند. همچنین با استفادهاز پلیمر هیدروکسی پروپیل متیل سلولز و عامل ا یجاد کننده گاز می توان فرمولاسیون شناور مناسبی از پروپرانولولهیدروکلراید تهیه نمود.