مقایسه عوارض نخ بخیه Polydioxanone و ( PDS) Polyamid(Nylon) در بستن برش خط میانی جدار شکم (عمل جراحی لاپاروتومی )

سابقه و هدف : علی رغم پیشرفت های بسیاری که تاکنون در تکنیک های جراحی به وجود آمده ،هنوز هم در مورد انتخاب بهترین تکنیک در دوختن زخم و انتخاب بهترین مواد (نخ ) بخیه مصرفی ، اختلاف نظر وجود دارد . بسیاری از عوارض پس از عمل مانند عفونت محل برش ، بازشدگی زخم ،درد پس ازعمل ، سینوس و فتق محل بخیه میتواند تحت تاثیر عواملی از جمله نخ مورداستفاده قرار گیرد . بدین منظور این مطالعه برای بررسی، عوارض ناشی از بخیه زدن با یک نخ جدید قابل جذب هسته pds ( پلی دی اکسانن) و مقایسه آن با یک نخ غیر قابل جذب nylon ( نایلون ) درعمل جراحی لاپاروتومی انجام شده است . مواد و روشها : این مطالعه به روش کارازمایی بالینی بر روی 20 بیمار مراجعه کننده به بخش جراحی بیمارستان امام خمینی ساری طی سالهای 1382 تا 1384 که نامزد عمل جراحی لاپاروتومی بودند ، انجام شده است . بیماران به صورت تصادفی به دو گروه مورد و شاهد تقسیم شدند . در گروه مورد ، ترمیم زخم توسط نخ پلی دی اکسانن و در گروه شاهد ، توسط نخ نایلون صورت گرفت . سپس بیماران به مدت یکسال از نظر باز شدن زخم ، عفونت ناحیه زخم ، ایجادفتق ، سینوس ناحیه عمل و درد مزمن محل عمل مورد بررسی قرار گرفتند . نتایج توسط نرم افزار spss و آزمون ( کای دو ) مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت . یافته ها : تعداد 120 بیمار ( 60 نفر گروه مورد و 60 نفر گروه شاهد ) دراین مطالعه آورده شدند . میزان و شدت درد مزمن بعد از عمل و ایجاد سینوس در محل بخیه ها ،‌ در گروه مورد با اختلاف معنی داری کمتر از شاهد بود ، ولی بین دو گروه از نظر عفونت محل عمل ، بازشدن زخم و فتق ناحیه عمل اختلاف معنی داری وجود نداشت . استنتاج : نخ پلی دی اکسانن از نظر ایجاد عفونت ، فتق و باز شدن محل زخم تفاوتی با نخ نایلون نداشته ولی موجب کاهش درد ناحیه عمل و کاهش ایجاد سینوس ناحیه عمل می گردد ،‌از این جهت می تواند جایگزین مناسبی برای نخ نایلون در ترمیم برش های ناشی از اعمال جراحی باشد .