تاثیر درمان شناختی- رفتاری گروهی بر hba1c ، افسردگی، خودکارآمدی، ادراک بیماری و کیفیت زندگی در بیماران مبتلا به دیابت نوع ii

سابقه و هدف: درمان شناختی-رفتاری گروهی در سال‌های اخیر حمایت‌های تجربی خوبی در زمینه‌ اختلال‌های هیجانی کسب نموده و تلاش‌های خوبی نیز در حیطه‌ بیماری‌های مزمن از جمله بیماری دیابت انجام شده است. هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر درمان شناختی رفتاری گروهی بر hba1c، خودکارآمدی، افسردگی، ادراک بیماری و کیفیت زندگی در بیماران مبتلا به دیابت نوع ii بوده است.مواد و روش‌ها: در مطالعه کارآزمایی بالینی حاضر از 43 بیمار واجد شرایط، 30 نفر از طریق قرعه کشی انتخاب و به صورت تصادفی به 2 گروه مداخله و کنترل تقسیم شدند. از همگی افراد آزمایش hba1c به عمل آمد و بیماران پرسش نامه‌های افسردگی بک bdi، خودکارآمدی افراد دیابتی( dmses)، ادراک بیماری ipq، کیفیت زندگی دیابتی 39 d را تکمیل نمودند. گروه مداخله، 10 جلسه‌ 1.5 ساعته، 2 بار در هفته به صورت آموزش شناختی رفتاری با رویکرد بک دریافت نمود. بلافاصله پس از خاتمه مداخله و یک ماه بعد در مرحله‌ پیگیری مجدداً پرسشنامه‌ها توسط بیماران تکمیل شد و آزمایش hba1c به عمل آمد.یافته‌ها: میانگین سنی شرکت کنندگان 7.21 ±43.5 سال بود. در ابتدای مطالعه دو گروه از لحاظ میانگین متغیرهای وابسته تحت بررسی همگن بوده‌اند. آموزش گروهی شناختی رفتاری در کاهش افسردگی(0.049 =p) و بالا بردن ادراک بیماری ( 0.005= p) موثر بود. تفاوت معناداری در مورد متغیرهای hba1c ، خودکارآمدی و کیفیت زندگی پیدا نشد.استنتاج: مداخله گروهی شناختی رفتاری با پروتکل به کار گرفته شده در این مطالعه برای کاهش افسردگی و بالا بردن ادراک بیماری در جمعیت مبتلا به دیابت اثربخش بود و می‌توان از این روش در کنار درمان‌های دارویی برای بیماران مبتلا به دیابت نوع ii بهره برد.