توسعه شاخص‎های پایداری شبکه سبزراه‎ها بر اساس اصول بوم‎شناسی سیمای‎سرزمین

هدف این مطالعه بررسی روند توسعه شاخص‎های پایداری شبکه‎ سبزراه‎های شهری بر مبنای اصول بوم‏شناسی سیمای‏سرزمین است. زمینه مطالعه، رویکرد بوم‏شناختی برنامه‎ریزی شبکه‎ سبزرا‎ه‎ها در مقیاس‏های مختلف فراشهری، شهری و فروشهری است که در آن ضمن توجه به اصول بوم‏شناسی سیمای‏سرزمین، احتیاجات شهروندان به محیط‎های طبیعی و مکان‏های گذران اوقات فراغت مد نظر قرار می‎گیرد. ارتباط بین ساخت و عملکرد سیمای‏سرزمین نکته کلیدی دیگری است که در این مطالعه مورد توجه است. در این راستا، هم در مقیاس منطقه‏ای-عملکردی و هم در مقیاس عرصه‎بندی‎ سیمای‏سرزمین‎ها، همجواری بوم‏شناختی مناطق و جز - مناطق پهنه‏های ‎شهری مورد توجه قرار می‎گیرد. روش پژوهش، بر مبنای رویه مدل سازی، مطالعه تطبیقی- استنتاجی است. از این طریق، ضمن مقایسه توسعه شاخص‎های پایداری در رویکردهای برنامه‎ریزی و برنامه‎ریزی بوم‎شناختی، شاخص‏های جدیدی برای برنامه‏ریزی پایداری محیط‎های طبیعی و شبکه سبزراه‎های شهری نتیجه‎گیری می‎شود. شاخص‏های سنتی ارزیابی کیفی محیط‎های طبیعی، از جمله درصد پوشش فضاهای سبز‏ محدوده‎های شهری، توان ارزیابی کیفیت ساختاری محیط‎های طبیعی و تنوع خدمات بوم‏شناختی آن ها را ندارند. شاخص‏های‏ جدید بوم‎شناختی امکان ارزیابی ساخت و عملکرد شبکه سبزرا‎ه‎های شهری و تداوم استعلای عرصه‎بندی نوین سیمای‏سرزمین‎ها را فراهم می‏آورند