طراحی با روش واسازی و مزایای آن در کاهش ضایعات ساخت و تخریب و حفظ محیط زیست

زمینه و هدف: مصرف زیاد منابع خام در صنعت ساختمان، و آب و انرژی پنهان آن ها، موجب آلودگی و تخریب محیط زیست می شود. هدف از پژوهش، توسعه نظریه معماری سرآمد و تبیین روش های دوستدارمحیط زیست، در تخریب ساختمان و کاربست مجدد مصالح یا بهیافت، متناسب با چرخه عمر مفید ساختمان است. روش بررسی: روش تحقیق پژوهش، توصیفی – تحلیلی است. در بیان مفاهیم نظری از روش توصیفی استفاده شده و بر اساس روش تحلیل کیفی مبتنی بر نظرات کارشناسی، این مفاهیم بسط داده شده اند. یافته ها: تحلیل ها نشان می دهند که یکی از روش های پایدار در طراحی و اجرا ساختمان، پیش بینی «اصل ِواسازی» است. طراحی انعطاف پذیر امکان بازاستفاده از مصالح ساختمانی را فراهم کرده و امکان مدیریت مصالح با قابلیت بازاستفاده خلاقانه، بهیافت و بازیافت را به عنوان بخشی از «زیبایی شناسی سبز» مقدور می سازد. نگاه هولیستیک و رویکرد یکپارچه به فرآیند طراحی، اجرا و تخریب آثار معماری، موضوع کلیدی در موفقیت محسوب می شوند. بحث و نتیجه گیری: اصل «واسازی» نوعی انعطاف پذیری در الگوی معماری دوستدار طبیعت و زیست سازگار است، که بر استفاده مجدد از مصالح پس از پایان عمر مفید ساختمان تاکید می کند. تاکید بر ترسیم طرحواره‎ای جامع نگر از مراحل اولیه فرآیند طراحی معماری، از نوعی نگاه معمارانه و رویکرد طراحی مینا به بهره وری در مصرف انرژی سرچشمه می گیرد.

Design for Disassembly and Shifting to Eco-Friendly Architecture

Background and Purpose: Construction and demolition waste management is one the controversial issues in building industry. The “hidden water” and the “hidden energy” of building material are from among the most important issues in designerly approach to energy efficiency under the highperformance architecture theory. The aim of the research is to outline the concept of design for disassembly in order to minimize construction and demolition waste (C DW) and facilitate appropriate disposal.  Materials and Methods: Descriptiveanalytical method has been adopted in which description of the theoretical concepts has merged with an analytical approach to the expert opinions. Results: Studies have shown that the successful cases in the framework of design for disassembly were deliberately designed with dismantling prediction from the early stage of the design process. Integrated approach toward the life cycle is the key factor in ecofriendly design and construction which is based on recycling, creative reuse, repurposing and upcycling strategies as a part of “green aesthetics”. Discussion and Conclusions:The concept of design for disassembly rots from flexibility in architectural design process and is an influential procedure for C DW. The life cycle assessment (LCA) is a comprehensive methodology to address gains of the concept of design for disassembly. Moreover it has showed a meaningful relationship between design for disassembly and the environmental impacts which might be addressed as designerly approach to energy efficiency.