علایق زنان و مشارکت سیاسی پارلمانی در جمهوری اسلامی ایران؛ مطالعه رگرسیونی

این مقاله بر بررسی تجربی و آزمون نظریه «سیاست حضور» در مجلس شورای اسلامی ایران تاکید دارد. نظریه سیاست حضور بر این فرضیه استوار است که «زنان سیاست مدار بیش از مردان سیاست مدار علایق زنان را نمایندگی می‌کنند». به این منظور، برای مفهوم علایق زنان، در سطح نظری، سه نوع شاخص در نظر گرفته شد: به رسمیت شناختن زنان به عنوان یک گروه اجتماعی، پذیرش نابرابری قدرت میان زنان و مردان و سیاست گذاری برای توان مندسازی و افزایش حضور شهروندان زن در عرصه‌های مختلف. این مفهوم، در سطح تجربی، به مجموعه اقداماتی اشاره دارد که نشان‌دهنده رفتار و نگرش متفاوت نمایندگان زن در موضوعاتی مانند برابری جنسیتی و سیاست تامین رفاه اجتماعی است. اطلاعات این مطالعه، از نظرسنجی از 68 نماینده مجلس در ادوار مختلف و 135 رای‌دهنده پس از انتخابات دهمین دوره مجلس شورای اسلامی در یک بازه زمانی 6 ماهه به صورت پیمایشی و در مطالعه موردی ایران به دست آمد. نتایج پژوهش نشان داد که علایق رای‌دهندگان زن و مرد متفاوت بود، اما در سیاست گذاری‌های مجلس به اولویت‌های شهروندان زن بسیار کم تر از اولویت‌های شهروندان مرد اهمیت داده می‌شد. به علاوه، نمایندگان زن بیش از نمایندگان مرد به اولویت‌های زنان و برابری جنسیتی اهمیت می‌دهند. در نهایت، نتیجه اصلی این مطالعه تایید نظریه سیاست حضور در مطالعه موردی ایران است.