شکل گیری جریانهای فکری رومانتیک در عرصه سیاسی ایران؛ دوره مشروطه تا دهه 1330

این پژوهش به بررسی «شکل گیری جریان های فکری رومانتیک در سپهر سیاسی ایران، از دوران مشروطه تا دهه 1330» می پردازد. اهمیت یافتن رومانتیسم، به عنوان یکی از عوامل تاثیرگذار، در تاریخ معاصر ایران بر تنازع خرد و شاعرانگیستایش شور و هیجان و احساس به جای عقل در مواجهه با امور دامن زد. مشروطیت که قرار بود بزنگاه کاربست عقل و تدبیر خردمندانه در سیاست ایران شود، دست آخر از رومانتیسم سر در آورد که برخی از نمودهای آن را می توان در رازورزی، باستان گرایی، بازگشت به خویشتن و انقلابی گری مشاهده کرد. رومانتیسم سویه های آرمان شهری سیاست ایران را برجسته ساخت و تفکر منطقی را دچار طردانگاری، حذف و انکار کرد. با شدت گرفتن این موج در ادامه، این روند حتی خط مشی نظام سیاسی قرار گرفت و بسیاری از اقدامات را بر پایه باستان گرایی و بازگشت به خویشتن قرار داد. سوال اصلی این است که «چه جریان های رومانتیکی در دوران مشروطه تا دهه 1330 ظهور کرده و چگونه نضج یافتند». فرض مرتبط با این سوال نیز چنین است که «باب شدن رومانتیسم و به تبع آن رازورزی، باستان گرایی افراطی، انقلابی گری و توجه به احساسات و تمایلات آنی در سپهر سیاسی ایران، سه جریان عمده رومانتیک را در دوره مذکور به وجود آورد: نژادگرایی، هویت اندیشی، سوسیالیسم عرفانی.»