آنتاگونیسم امرتوسعه در دولت های پسا انقلابی ایران؛ در میانه نایافتگی توسعه و خروج از مسیر توسعه

فرآیند توسعه در ایران با گذشت بیش از چهاردهه از عمر انقلاب همواره با دشوارگی روبه رو بوده است که این مسئله اساساً به دلیل عدم اجماع گفتمانی، تعارض میان نیرو‌های اجتماعی، حاکمیت نگرش‌های سیاسی در تدوین و اجرایی‌شدن توسعه ساخت‌یابی شده است. چالش‌های اقتصادی جامعه ایران مانند تورم افسارگسیخته، نرخ بالای بیکاری، کاهش ارزش پول ملی، شلختگی اقتصاد مالی – بانکی، وجود تحریم‌های گسترده اقتصادی، پیوند اقتصاد با متغییر‌های سیاسی و گسست میان نظام دانایی با حوزه توانایی دولت‌ها و ساخت قفس توسعه برای خود، بر عدم توفیق توسعه در ایران پساانقلاب اثرگذار بوده است. به همین منظور پرسش اصلی مقاله حاضر از این قرار است که چرخش‌های گفتمانی توسعه به چه صورت مانع توسعه ایران شده‌اند؟ بر این اساس فرض بنیادین این پژوهش علت این نایافتگی را ساخت قفس‌های توسعه، عدم اجماع و تبدیل شدن امر توسعه به امری آنتاگونیستی در دولت‌های پس از انقلاب از سال 1368 تا 1400 می‌داند. در همین چارچوب روش پژوهش حاضر توصیفی – تحلیلی با تاکید بر تلفیق نظریه‌ی چالمرز جانسون و اعجم‌اوغلو – رابینسون می‌باشد.

antagonism of development in post-revolutionary states in iran; amidst underdevelopment and deviation from the path of development

the process of development in iran has always faced challenges during the more than four decades since the revolution. this is essentially due to the absence of a consensus on development goals, conflicts among various social forces, and the prevalence of political ideologies in the design and implementation of development policies. the economic challenges facing iranian society, such as soaring inflation, high unemployment rates, the devaluation of the national currency, the fragility of the financial-banking system, extensive economic sanctions, the interdependence between the economy and political variables, the gap between knowledge-based systems and government capacity, and the creation of a development trap, have significantly hampered the success of development in post-revolutionary iran. the main inquiry of this article is in what ways have shifts in the discourse of development impeded progress in iran? therefore, the fundamental hypothesis of this research is that the cause of this failure is the creation of development traps, lack of consensus, and the transformation of development into an antagonistic issue in post-revolutionary governments from 1989 to 2021. within this framework, the research methodology is descriptive-analytical, with an emphasis on integrating the theories of chambers johnson and ajam-oghlo and robinson.