بررسی روابط جمهوری اسلامی ایران و چین از دریچۀ فرهنگ راهبردی

نگارندگان اثر حاضر درصدد برآمده‌اند تا از رهگذر مطالعه و سنجش معیارها، منابع و اسناد چینیِ مرتبط با مقولۀ فرهنگ راهبردی به این پرسش بنیادین پاسخ‌ گویند که پیوست‌های فرهنگ راهبردیِ چین چگونه بر ساخت سیاست‌های همگرایانه و واگرایانۀ این کشور شرق آسیایی در قبال ج.ا.ایران تاثیر گذاشته است؟ فرضیۀ اصلی پژوهش آن است که چین با تاسی از عناصر و مولفه‌های مستتر در فرهنگ راهبردی و متغیرهای کلان تاثیرگذار بر دیپلماسی عمومی خود مبادرت به اتخاذ سیاست‌های نوینی از قبیل چندجانبه گرایی، پرهیز از جنگ‌طلبی و تاکید بر صلح و امنیت در حوزۀ راهبردی غرب آسیا کرده است. ردگیریِ راهبردهای مورد اشاره به‌نوبۀ خود موجب شده تا روابط تهران و پکن طی سالیان اخیر خط سیر سینوسی را در پرتو اقدامات واگرایانه و همگرایانه تجربه نمایند.

investigating the relations between the islamic republic of iran and china through the perspective of strategic culture

strategic culture as a cohesive system of symbols that creates longterm and pervasive strategic preferences through the formulation of concepts and maps and the effectiveness of military forces in political affairs between states. in view of this hypothesis, the authors of the present work seek to answer the fundamental question of how china’s strategic culture appendages build constructive convergent and divergent policies in the east asian country by studying and evaluating chinese criteria, sources, and documents related to the category of strategic culture. has it affected iran?