امتناع سیاست در پروژه فکری هانری کربن

هانری کربن در تداوم پروژه فکری خود که از جمله با الهام از مارتین هایدگر آغاز کرده بود، به حکمت و فلسفه اسلام مخصوصاً تشیع در ایران توجه نموده و در این مسیر افزون بر پی گیری دغدغه های هستی شناسانه خویش، در احیاء و شناساندن منابع مربوطه و تفسیر و تاویل آنها همت بسیاری به خرج داد. تمرکز کربن بر وجوه رمزگونه و تاویل باطنی معارف اشراقی، سبب برجستگی وجوه معنوی خاصی از جمله عالم مثال و فراتاریخیت در اندیشه وی گردید. در عین حال کربن با ردّ هرگونه وابستگی آموزه­های حکمی و عرفانی با امور اجتماعی و سیاسی، عملاً موضعی سلبی و حتی انکاری درباره سیاست اتخاذ می کند. اهتمام وی نه تنها بر وجوه غیر سیاسی است، بلکه در موارد متعددی به نادیده گرفتن همبستگی های سیاسی ناگزیر در این سنت فکری که در تاریخ نمودار گردیده، می پردازد و لذا سیاست در منظومه وی موقعیتی تبعی، فرعی و حاشیه ای می یابد به گونه ای که ضرورت و تطابقی بین موفقیت سیاسی و شکوفایی مضامین و مفاهیم معنوی قائل نیست. در کل کربن به رغم توجه به رویکرد پدیدارشناسی، در عمل از به رسمیت شناختن بخشی از آموزه های ایرانی و شیعی آن گونه که در امور اجتماعی و سیاسی پدیدار گردیده است، اجتناب می ورزد.

refusal of politics in henry corbin’s intellectual project

in the continuation of his intellectual project, which was inspired by martin heidegger, henry corbin paid attention to the wisdom and philosophy of islam, especially shiism in iran, and in this direction, in addition to pursuing his ontological concerns, in reviving and introducing sources, as well as their interpretation, took a lot of effort. corbin’s focus on the secret aspects and the esoteric interpretation of the abovementioned teachings, especially in the realm of illumination, led to the prominence of certain spiritual aspects, including the world of idea and metahistory. at the same time, by rejecting any affiliation of these teachings with social and political affairs, corbin takes a practically even negative position on politics. his focus is not only on nonpolitical aspects, but on several occasions he ignores the inevitable political solidarity in this tradition of thought that has emerged in history and therefore politics in his system is a subordinate, submarginal situation. he does not recognize the need for a connection between political success and the flourishing of spiritual themes and concepts. in fact, despite his attention to the phenomenological approach, corbin avoids considering some of the iranian and shiite teachings as they have emerged in social and political affairs.