بحران جهانی محیط زیست و چالش های ساختاری در نظام بین الملل

بحران محیط‌ زیست جهانی در قالب افزایش دمای کره زمین، جنگل‌زدایی و افزایش تولید آلوده‌کننده‌های صنعتی در سه دهه اخیر در صدر نشست‌های چندجانبه قدرت‌های درحال‌توسعه و توسعه‌یافته بوده است. به باور بسیاری از محققان و سیاستمداران کاهش دمای زمین به میزان یک و نیم درجه به حفظ تنوع اقلیم جهانی کمک می‌کند. اقدام هماهنگ در چارچوب پذیرش تعهدات چندجانبه در قالب پذیرفتن سهم در کاهش آلوده‌کننده‌های محیط‌زیست مهمترین راه حل قدرت‌های منطقه‌ای و جهانی در نشست‌های کیوتو 1997، پاریس 2015 و  گلاسکو 2021 بوده است. با توجه افزایش میانگین دمای کره زمین و شکست نسبی تعهدات قدرت‌های صنعتی در فاصله گیری از انتشار آلاینده‌های شیمیایی این سوال مورد بررسی قرار گرفته است که چالش‌های ساختاری پیش روی دولت‌ها جهت مهار بحران‌های زیست‌محیطی جهانی چیست که منجر به عدم موفقیت آنها در دستیابی به اهداف زیست‌محیطی از جمله کاهش انتشار آلاینده‌ها بوده است؟ در پاسخ به سوال پژوهش و با استفاده از روش توصیفی تبیینی این فرضیه مطرح شده که مهمترین دلایل ساختاری عدم اجرای توافقات چندجانبه زیست‌محیطی شکاف ادراکی در حوزه‌های علمی و سیاسی، ضعف در اجرای برنامه‌های زیست‌محیطی ملی و انسداد و انحصار در منابع مالی و فناورانه توسط قدرت‌های بزرگ می‌باشد.

global environmental crisis and structural challenges in the international system

the global environmental crisis in the form of global warming, deforestation and increased production of industrial pollutants in the last three decades has been at the forefront of multilateral summits of developing and developing powers. many analysts and politicians believe that oneandahalf degree decrease in global temperature will help the preservation of the global climate diversity. coordinated action within the framework of accepting multilateral commitments in the form of undertaking a share in reducing environmental pollutants has been the most critical solution introduced by the world powers at the 1997 kyoto, 2015 paris and 2021 glasgow summits. due to the increase in the average temperature of the earth and the relative failure of the previous commitments of industrial powers in distancing themselves from the emission of chemical pollutants, the present essay raises the following question that what reasons contributed to the nonfulfillment of environmental obligations by the developed and developing powers? in response to this question, this hypothesis can be presented that the most prominent reasons for nonimplementation of multilateral environmental agreements are the perceptual gap in the scientific and political fields, the weakness in the implementation of national environmental programs, and finally the obstruction and monopoly of financial and technological resources. it also should be noted that the current essay uses the descriptiveanalytical research method; a method in which independent influential variables are examined and how their influence is explained.