بازتاب قرآن و حدیث در آثار مولانا
|
|
|
|
|
|
|
|
نویسنده
|
شریفی ولدانی غلامحسین
|
|
منبع
|
مجله دانشكده ادبيات و علوم انساني دانشگاه اصفهان - 1381 - شماره : 28-29 - صفحه:167 -184
|
|
چکیده
|
مولانا جلال الدین محمد به سال 604 هجری در خانواده ای اهل دانش و پرهیزگار پا به جهان نهاد و از خردسالی زیر نظر پدرش بهاء ولد که از دانشمندان و سخنوران نامور بود، قرآن را آموخت. وی در نوجوانی نیز - علی رغم کوچ اجباری از بلخ همراه خانواده خود - زمانی از آموختن نیاسود و دانشهای دینی را به خوبی فراگرفت و در جوانی برای تکمیل این علوم راهی شهرهای دوردستی همچون دمشق شد و به ویژه در فقه و حدیث تبحر یافت و گنجیه سینه را از گوهرهای رنگین و مرواریدهای رخشان معانی قرآنی و مضامین روایی انباشت و آنگاه که در میانسالی به تلقین تابعه آسمانی عشق زبان به سرودن گشود، بسیاری از این گوهرها را بر گردن دوشیزگان طبع خویش آویخت. بدین ترتیب مولانا خدمتی بزرگ به قرآن و حدیث کرد و آن شکوفه های چشمنواز و معانی دل انگیز - مثنوی و غزلیات خویش - را به سبزه و ریاحین دماغ پرور وحی آراست و تا همیشه دلها را متوجه شعر شعورآفرین خویش ساخت. در این مقاله اشکال کاربرد آیات و روایات را در آثار مولانا جلال الدین بررسی کرده ایم.
|
|
کلیدواژه
|
قرآن، حدیث، مولوی، مثنوی، غزلیات، الگوبرداری، ساختاری، روساختی، واژه گیری، نشانی، گردانی، نگارگری، یکسانی، همسانی
|
|
آدرس
|
دانشگاه اصفهان, گروه زبان و ادبیات فارسی, ایران
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|