درویش عباس جزی (شاعر محلی) و گویش ادبی او

درویش عباس جزی، از شاعران بزرگ عهد قاجار است که دیوانی بزرگ بالغ بر ده هزار بیت در قالب های گوناگون و مضامین مختلف دارد. او همچون شاعران دوره بازگشت ادبی غالبا در غزل پیرو سبک عراقی و در قالب های قصیده، مسمط و ... پیرو سبک خراسانی است. وی مجموعا حدود 300 غزل، نزدیک به 100 قصیده، 40 مسمط و تعدادی ترجیع بند و ترکیب بند و رباعی و یک بحر طویل دارد. همچنین بسیاری از اشعار او در قالب مثنوی سروده شده که خود آن را ارشادالولد نام نهاده است. ویژگی اصلی و ممتاز درویش درسرودن اشعار به گویش محلی گزی است. این گویش از گویش های مرکزی ایران است که هم اکنون در شهر گز برخوار و بسیاری از نقاط استان اصفهان متداول است.