خورنه مزدایی و بازتاب آن در آثار سهروردی و فردوسی

یکی از مفاهیم بنیادی در تفکر زردشتی و در روایات شخصیتهای برجسته تاریخ ایران اعم از مذهبی یا ملی از روزگار پیش از اسلام تا پیدایش دین مقدس اسلام خورنه است.روشنایی خورنه در ادبیات اوستایی، از اعمقاق ذات الهی برمی خیزد و از آغاز جهان تا پایان آن سامان ده و هادی و راهنمای امور جهان است. این نور علاوه بر پیامبران بر روح انسانهای کامل هم با آموختن حکمت و قطع علایق دنیوی اشراق می کند. این نکاتی است که نگارنده در این مقاله با توجه به آثار سهروردی و شاهنامه فردوسی آن را مورد بررسی قرار می دهد.